فصلت، سوره
فُصِّلَت، سوره
سورۀ شمارۀ ۴۱ به‌ترتیب مصحف و ۶۱ به‌ترتیب نزول، از سوره‌های مکی قرآن در ۵۴ آیه و ۷۹۶ کلمه. در آیۀ سوم این سوره، کلمۀ فصّلت به‌کار رفته و در آن قرآن را کتابی با آیات شیوا، خوانده است. نام دیگر آن «سجده» است؛ زیرا مانند سورۀ سجده از سوره‌های چهارگانۀ عزائم و دارای سجدۀ واجب است (آیۀ ۳۷). نام سوم آن «مصابیح» است؛ زیرا این کلمه در آیۀ ۱۲ آن به‌کار رفته است. از سوره‌های «مثانی» و کمی بیش از یک حزب (یک‌چهارم جزء) است. بیست و دومین سوره‌ای است که با حروف مقطّعه [حم] آغاز می‌شود و دومین سوره از «حامیمات» است. مضامین اصلی آن عبارت‌اند از آفرینش آسمان‌ها و زمین، داستان قوم عاد و ثمود، شهادت‌دادن اعضای بدن دوزخیان در قیامت بر اعمال ناروای آنان در دنیا، ناسپاسی انسان کفرپیشه و مباحث توحیدی.