قاریان هفت گانه
قاریان هفت‌گانه
(یا: قُرّاء سبعه) پیشوایان مشهور قرائت، که در تنظیم، نقطه‌‌گذاری قرآن و تجوید قرائت از جهت اِعراب، ادغام، وصل و فصل به‌روش آنان تمسک می‌شود. مشهورترین قرائت‌ها همین قرائات هفت‌گانه است که هریک از آنان به یکی از قاریان هفت‌گانه منسوب است. قاریان هفت‌گانه و راویان چهارده‌گانۀ آنان عبارت‌اند از ۱. نافع بن عبدالرحمان مدنی (۷۰ـ۱۶۹ق)، راویان او الف. وَرْش، عثمان بن سعید مصری (۱۱۰ـ۱۹۷ق)؛ ب. قالون، عیسی بن مینا (۱۲۰ـ ح ۲۲۰ق)؛ ۲. عبدالله بن عامر دمشقی ( ـ۱۱۸ق) راویان او: الف. هشام بن عمار (۱۵۲ـ۲۴۵ق)؛ ب. ابن ذکوان، عبدالله بن احمد (۱۷۳ـ۲۴۲ق)؛ ۳. عبدالله بن کثیر مکی (۴۵ـ۱۲۰ق) راویان او, الف. بزی احمد بن محمد (۱۷۰ـ ح ۲۴۳ق)، ب. ابوعمرو بن محمد ملقب به قُنبُل (۱۹۵ـ۲۹۱ق)؛ ۴. عاصم بن ابی‌النُجود (۷۶ـ۱۲۸ق) راویان او: الف. حفص بن سلیمان (۹۰ـ ح ۱۸۰ق)؛ ب. ابوبکر بن عیّاش (۹۵ـ۱۹۴ق)؛ ۵. ابوعمر بن علاء (زّبان بن علاء)، ابوعمرو بصری (ح ۶۸ـ۱۵۴ق) راویان او: الف. حفص بن عمر دوری ( ـ۲۴۶ق)؛ ب. ابوشعیب سوسی، صالح بن زیاد (۱۹۰ـ۲۶۱ق)؛ ۶. حمزة بن حبیب زیات کوفی (۸۰ـ۱۵۶ق)؛ راویان او: الف. خلّاد بن خالد کوفی، ابوعیسی شیبانی (۱۴۲ـ۲۲۰ق)، ب. خلف بن هشام (۱۵۰ـ۲۲۹ق)؛ ۷. علی بن حمزه کسایی (۱۴۲ـ۲۲۰ق) راویان او: الف. لیث بن خالد ( ـ۲۴۰ق)، ب. حفص بن عمر دوری، که راوی ابوعمرو بن علاء هم بوده است.