قانون نامه ناپلیون
قانون‌نامۀ ناپلئون (Code Napoléon)
(یا: قانون مدنی ناپلئون) عنوان رسمی که در ۱۸۰۷ به قوانین مدنی فرانسه، که در مارس ۱۸۰۴ به تصویب رسید و همچنان در فرانسه جاری است، اطلاق شد. این اصطلاح برای کل قوانین فرانسه، که مرکب از پنج قانون‌نامه در زمینۀ امور مدنی و تجاری و جزایی است، نیز به‌کار می‌رود که بین سال‌های ۱۸۰۴ و ۱۸۱۱ رسماً اعلام شدند. پیش‌نویس نخستین آن در ۱۷۹۳، متعاقب انقلاب فرانسه، تکمیل شد، اما کنوانسیون[۱] ملی آن را تصویب نکرد و وظیفۀ تهیۀ پیش‌نویسی دیگر در ژوئیۀ ۱۸۰۰ به مجمعی مرکب از برجسته‌ترین قضات فرانسه محول شد. این پیش‌نویس طی چهار ماه تکمیل شد و، در نهایت، با وجود مخالفت‌های فراوان به تصویب رسید. این قانون‌نامه به افتخار ناپلئون، که در صورت‌بندی آن نقش داشت، به نام وی نام‌گذاری شد. قانون‌نامۀ ناپلئون مصالحه‌ای است بین قوانین جاری، عموماً ژرمنی، متعلق به شمال فرانسه و قوانین رومیِ مناطق جنوب و شرق کشور. کشورهایی چون کانادا (در ایالت کِبِک[۲])، هلند، ایتالیا، اسپانیا، برخی کشورهای امریکای لاتین، و ایالت لوئیزیانای امریکا از این شیوه پیروی کردند.