قربانگاه
قربانگاه (altar)
سکّو یا صُفّه‌ای (معمولاً سنگی) که قربانی بر روی آن تقدیم می‌شود. در کلیساهای مسیحی، میزی است که مراسم عشای ربانی یا اَفخارستیا[۱] بر روی آن اجرا می‌شود. آتش‌دان‌هایی، متعلق به قربانگاه‌های روزگار باستان در خاک‌برداری‌های فلسطین به‌دست آمده‌اند. بعدها یهودیان از دو نوع قربانگاه استفاده کردند، یکی برای سوزاندن قربانی، و یکی برای سوزاندن کُندُر. در یونان و روم باستان، قربانگاه سکوی کوتاهی در داخل معبد در مقابل تمثال مقدس بود، یا صُفّۀ بلندی در فضای باز برای سوزاندن قربانی. قربانگاه‌های مسیحی پس از توقف سرکوب‌ها به‌وجود آمدند، و بر روی بقایای اجساد شهدا احداث شدند. قربانگاه‌ها همیشه محل التجا و غالباً جای ادای سوگند بوده‌اند. در کلیساهای مسیحی، قربانگاه معمولاً سطح بلندی در انتهای شرقی کلیساست که محراب نامیده می‌شود. در کلیساهای سنّتی کاتولیک و انگلیکان، روی قربانگاه معمولاً پارچۀ پرنقش‌ونگاری می‌اندازند و صلیب و شمعدان‌هایی می‌گذارند.
- ↑ Eucharist