مجدالدین بغدادی (۵۵۶/۵۵۴ـ خوارزم ۶۱۶ق)
مَجْدُالدّین بغدادی (۵۵۶/۵۵۴ـ خوارزم ۶۱۶ق)
شاعر، عارف و پزشک ایرانی. از مردم بغدادک خوارزم و از پزشکان دربار خوارزمشاهان بود. در جوانی از دربار گسست و مرید نجم‌الدین کبری شد و در شمار یکی از دوازده خلیفه اوست. چون ثروت فراوان داشت، چندین خانقاه در خوارزم و خراسان برپا کرد و به گروه‌های صوفیه یاری می‌داد. با عطار دوستی داشت و رضی‌الدین علی لالا از شاگردانش بود. به‌علتی، که به درستی دانسته نیست، کشته شد. از آثارش: آداب‌السفر؛ السیر و الطیر؛ اسئله و اجوبه؛ العزله و الخلوه.