محافظت از سواحل
محافظت از سواحل (coastal protection)
مجموعه اقداماتی برای جلوگیری از فرسایش ساحلی[۱]. بر اثر فرسایش شدید خطوط ساحلی، نواحی کنار دریا تخریب می‌شوند، ادامۀ کار استراحتگاه‌های ساحلی به مخاطره می‌افتد، و ساختمان‌ها ناامن می‌شوند. برای کاهش فرسایش، از انواع عملیات محافظت از سواحل استفاده می‌کنند. به‌منظور جلوگیری از رسیدن امواج به صخره‌ها و بازگرداندن آن‌ها به دریا، سازه[۲]هایی مانند دیوار ساحلی می‌سازند. هزینۀ احداث این سازه‌ها بسیار، و کارآیی آن‌ها محدود است. با ریختن رسوبات[۳] (تغذیۀ ساحل) نوار ساحلی عریض‌تر می‌شود. درنتیجه، امواج زودتر می‌شکنند و هنگام رسیدن به صخره‌ها قدرت تخریب کمتری دارند. در امتداد عمود بر طول ساحل موانعی[۴] چوبی یا بتونی، با نام آب‌شکن[۵]، می‌سازند تا از حرکت ماسه در طول ساحل (رانش طولی ساحل[۶]) جلوگیری کنند. عیب این روش «خالی شدن» بخش پایینی ساحل است و در این حالت، محافظت از یک ناحیه معمولاً به‌معنای تخریب ناحیه‌ای دیگر است. منظور از تقویت با سنگ ریختن سنگ‌های بزرگ در ساحل یا در پای صخره‌ها به‌منظور کاهش فرسایش است. روش‌های محافظت از ساحل دو دسته‌‌اند: یکی ساخت و احداث موانع، و دیگری استفاده از عوارض طبیعی، مانند شوره‌زارها و تپه‌های شنی. گاهی محافظت از سواحل به‌معنی رها کردن ساحل به‌حال خود، و حذف عوامل مخرب ناشی از جمعیت انسانی و توسعه است. در واقع خطوط ساحلی هرگز ثابت نمی‌مانند، هرچند انسان به سختی تلاش می‌کند تا با احداث حفاظ و موج‌شکن و سایر موانع ساحلی آن‌ها را تثبیت کند. این دیوار ساحلی را با قلوه‌سنگ‌های بزرگ تقویت کرده‌اند تا نیروی مد را مستهلک کند.