معین الدین جوینی، محمد ( ـ جوین ۷۸۳/۷۸۱ق)

مُعینُ‌الدّینِ جُوینی، محمّد ( ـ جوین ۷۸۳/۷۸۱ق)

(یا: معین‌الدین آوه‌ای) متخلص به معین، شاعر، ادیب و واعظ و عارف‌مشرب ایرانی. در انداده، از توابع جوین، به‌دنیا آمد. در تصوف شاگرد شیخ سعدالدین حموی بود. به عراق و آذربایجان سفر کرد و چندی در همدان سکونت داشت. سپس به بغداد، مکه و مدینه رفت و سرانجام به خراسان بازگشت. در موعظه و پند و حدیث و تفسیر دست داشت. قصاید وی بیشتر در توحید خداوند و غزل‌هایش در مایه‌های عرفانی است. از آثارش: نگارستان به نظم و نثر، به تقلید از گلستان سعدی، در هفت باب که مؤلف آن را در ۷۳۵م به‌نام مرادش، سعدالدین، به پایان رساند؛ احسن‌القصص در شرح سورۀ یوسف و قصۀ یوسف و زلیخا.