بکری، محمدتوفیق (۱۸۷۰ـ۱۹۳۲)

بَکْری، محمّدتوفیق (۱۸۷۰ـ۱۹۳۲)

محمدتوفیق بکری
زادروز	۱۸۷۰ م
درگذشت	۱۹۳۲ م
ملیت	مصری
شغل و تخصص اصلی	شاعر
آثار	حوض های مروارید؛ خانه دوست؛ زندگی نامه خودنوشت
گروه مقاله	ادبیات عربی

شاعر مصری. در ۱۸۹۲، شیخ طریقت صوفیان بکریه شد. به نمایندگی مجلس رسید و به جرم سرودن شعری که توهین‌آمیز تلقی شد در ۱۸۹۷ به غضب عباس دوم، خدیو مصر گرفتار آمد. براثر بیماری پارانویا، در ۱۹۱۱، در بیمارستان روانی بیروت بستری شد و بدون آن‌که درمان شود به مصر بازگشت (۱۹۲۸). بکری را نمایندۀ سنت نثر بلاغی مصر می‌دانند. معروف‌ترین اثرش حوض‌های مروارید (قاهره، ۱۹۰۷) است که در مقدمۀ آن هدف خود را رسیدن به فصاحت حریری و زبان ابن عَجّاج می‌شمارد. در این کتاب، نثر و نظم آمیخته شده، و موضوع آن بیشتر سفرهای او به فرانسه، قسطنطنیه و فصلی در ستایش صلاح‌الدین ایوبی است. عَقّاد شعر عاشقانۀ بکری به نام ذات‌القوافی را نخستین شعر سپید می‌داند. اثر دیگرش، خانۀ دوست (۱۹۰۵ـ۱۹۰۶)، زندگی‌نامۀ خودنوشت اوست.