شفیعی کدکنی، محمدرضا (کدکن ۱۳۱۸ش)
شَفیعی کدکنی، محمّدرضا (کدکن ۱۳۱۸ش)
| محمّدرضا شَفیعی کدکنی | |
|---|---|
| زادروز |
کدکن ۱۳۱۸ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکترای ادبیات فارسی از دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| شغل و تخصص های دیگر | پژوهشگر ادبیات |
| آثار | صور خیال در شعر فارسی (1350)؛ موسیقی شعر (1358 با ویرایش گسترش‌یافته: تهران، 1368)؛ اسرارالتوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید (1366) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
(تخلّص: م. سرشک) شاعر و محقق ایرانی. در حوزۀ علمیۀ مشهد ادبیات عرب و علوم دینی آموخت و در دانشکده‌های ادبیات مشهد و تهران، ادبیات فارسی خواند و دانشنامۀ دکتری گرفت و در دانشگاه تهران، از ۱۳۴۸ به تدریس پرداخت. از او پژوهش‌ها و تصحیح‌های ادبیِ گسترده و پراهمیتی در زمینۀ ادب فارسی و فرهنگ ایرانی نشر یافته است: صور خیال در شعر فارسی (۱۳۵۰)، موسیقی شعر (۱۳۵۸ با ویرایش گسترش‌یافته: تهران، ۱۳۶۸)، اسرارالتوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید (۱۳۶۶) مجموعه آثار منظوم عطار: الهی‌نامه، مصیبت‌نامه، منطق‌الطیر، اسرارنامه، مختارنامه، مجموعۀ چند جلدی «پیران خراسان»: بایزید بسطامی، ابوالحسن خرقانی، ابوسعید ابی‌الخیر، خواجه عبدالله انصاری و شیخ جام؛ و نیز تازیانه‌هاي سلوک و در اقلیم روشنایی درباره سنائی و مفلس کیمیافروش درباره انوری، ازجملۀ آن‌هاست. شفیعی کدکنی از دورۀ جوانی، با توجه به شیوۀ هندی، شعرگویی را آغاز کرد. اما بسیار زود به صفِ نسل دوم شاعران نیمایی درآمد و با در کوچه‌باغ‌های نشابور (۱۳۵۰) به تثبیت و شهرت رسید. شعرهای او آمیزه‌ای از نوگرایی و سنت‌اندیشی است و مسائل اجتماعی و فرهنگی در آن‌ها برجستگیِ خاصی می‌یابد. بخش عمده‌ای از شعرهای او در دو مجموعۀ تفصیلی آینه‌ای برای صداها (تهران، ۱۳۷۶) و هزارۀ دوم آهوی کوهی (تهران، ۱۳۷۶) گرد آمده است. او سال‌هایی چند از زندگی‌اش را به خاطر فرصت‌های مطالعاتی یا تدریس در فرنگ سپری کرده است و به‌ویژه، از دهۀ ۱۳۶۰ به بعد، در مقام یکی از مهم‌ترین ادیبان روزگارش شناخته شده است. از وی ترجمه‌هایی نیز از برخی متن‌های قدیم عربی و شعر معاصر عربی در‌دست است.