قمی، محمود (قم ۱۲۷۰ـ تهران ۱۳۴۶ق)
قمی، محمود (قم ۱۲۷۰ـ تهران ۱۳۴۶ق)
(متخلّص به رضوان) فیلسوف، عارف و شاعر ایرانی. پس از کسب علوم رایج در قم به تهران رفت و از درس محمدرضا قمشه‌ای، ابوالحسن جلوه و مدرّس زنوزی بهرۀ وافر برد و پس از درگذشت استادش قمشه‌ای به حلقۀ شاگردان میر شهاب نیریزی، میرزا هاشم اشکوری و میرزا حسن کرمانشاهی پیوست. از درس علوم نقلی آقا ضیا‌ءالدین عراقی، میرزا حسین نائینی و شیخ عبدالکریم حائری یزدی استفاده کرد. پس از درگذشت نیریزی بر کرسی درس استاد در مدرسۀ صدر نشست و بدین گونه وارث درسی استادش قمشه‌ای شد. شاگردان متعدّدی همچون میرزا مهدی آشتیانی، سید ابوالحسن رفیعی قزوینی و شیخ آقا بزرگ تهرانی داشت. از آثارش: حواشی تمهید القواعد، مصباح الانس و اسفار؛ رساله‌ای در ولایت به نام المعرفةالنورانیة فی الحقیقة‌المحمدیة؛ شرح خطبه توحیدیۀ نهج‌البلاغه؛ ماء زلال در ختم نبوّت.