مستکفی عباسی
مُسْتَکْفی عباسی (۲۹۲ـ۳۳۸ق)
(شهرت ابوالقاسم عبدالله، ملقب به اَلْمُسْتَکْفی بالله) بیست‌ودومین خلیفۀ عباسی (حک: ۳۳۳ـ۳۳۴ق). پسر مکتفی بود و پس از خلع مُتّقی به خلافت رسید. به نام او با دو لقب «اَلْمُسْتَکْفی بالله» و «امام‌الحقّ» خطبه خوانده می‌شد. وی یک سال و چهار ماه خلافت کرد تا مُعِزُّالدّوله دیلمی، از امیران آل بویه، بغداد را تصرف کرد و زمام امور را به‌دست گرفت. وی دو تن را به دارالخلافه فرستاد و آن دو، مستکفی را از تخت به زیر کشیدند و عمامه به گردنش انداختند و به‌‌همان حال نزد مُعِزُّالدّوله آوردند. به فرمان مُعِزُّالدّوله، کورش کردند و به زندانش انداختند. مستکفی پس از ۴ سال حبس، در زندان درگذشت (۳۳۸ق). این خلیفه نیز، چون اسلاف خود، آلت دست امرای مقتدر و وزیران توطئه‌گر بود و کسانی چون توزون و کاتبش، محمد بن شیرزاد، ادارۀ امور را به میل خویش در دست داشتند.