میله، ژان فرانسوا (۱۸۱۴ـ۱۸۷۵)
میلِه، ژان فرانْسوا (۱۸۱۴ـ۱۸۷۵)(Millet, Jean François)
(یا: میّه) نقاش فرانسوی. از سرآمدان مکتب باربیزون[۱] بود، منظره و صحنه‌هایی از زندگی روستایی را نقاشی می‌کرد. از دو اثر او با نام‌های آنگلوس[۲] (۱۸۵۹؛ موزۀ دورسه[۳]، پاریس)، و خوشه‌چینان[۴] (۱۸۵۷؛ لوور[۵]، پاریس)، در زمان حیاتش نسخه‌برداری‌های بسیاری شد. میله در خانواده‌ای روستایی در نورماندی[۶] به‌دنیا آمد، و در ۱۸۳۷ برای تحصیل به پاریس رفت. پس از تلاش بسیار برای گذران زندگی، با نقاشی از زنان چوپان و آبتنی‌کنندگان برهنه به‌شیوۀ ظریف[۷] و سادۀ قرن ۱۸، به ماهیت حقیقی هنر خود در پردۀ بوجار[۸] (۱۸۴۸) دست یافت. در ۱۸۴۹ با همسر دوم و خانواده‌اش در روستای باربیزون اقامت گزید، و در حالی‌که هنوز فقر دامنگیرش بود، خود را وقف خلق آثاری از زندگی روستایی کرد که آوازه‌اش را مرهون آن‌هاست، آثاری همچون دروگران[۹] (۱۸۵۴)، خوشه‌چینان و آنگلوس. میله هنرآموزی را در شربور[۱۰] آغاز کرد، و سپس با گرفتن بورس، راهی تحصیل در پاریس شد. به کارگاه دُلاروش[۱۱] رفت و همشاگردیِ دیاز[۱۲] و روسو[۱۳]، همراهان بعدی‌اش در باربیزون، شد. نخستین نمایشگاه آثار خود را در سالن[۱۴] ۱۸۴۰ برپا کرد. میله را از حیث اندوه حاکم بر آثارش، می‌توان واقع‌گرا[۱۵] شمرد، ولی گاه آثارش بیش از حد، اخلاقی یا عاطفی به‌نظر می‌رسند، چنان‌که بودلرِ[۱۶] نویسنده از میله انتقاد می‌کرد که می‌خواهد به هر قیمتی، چیزی به درونۀ شاعرانۀ موضوعاتش بیفزاید. نقاشی‌های رنگ‌روغنی میله گاه بی‌روح‌اند و بافتی آشفته دارند، اما توانایی‌های او به‌تمامی در آثار پاستلی[۱۷]، طراحی‌ها، و باسمه‌های تیزابی[۱۸]اش تجلّی یافته‌اند. میله به‌سبب آن‌که برای پیکره به‌اندازۀ منظره اهمیت قائل بود، با همکارانش در مکتب باربیزون تفاوت داشت. توانایی در القای هماهنگی بنیادین این دو، از دستاوردهای او برشمرده می‌شود.