ناصف، حفنی (قاهره ۱۸۵۵ـ۱۹۱۹)
ناصف، حِفْنی (قاهره ۱۸۵۵ـ۱۹۱۹)
نویسندۀ شاعر و قاضی مصری. دانش‌آموختۀ الازهر و مدرسۀ خدیوی حقوق است. به‌سبب یک سخنرانی در زمان شورش عُرابی زندانی شد. در کنگرۀ خاورشناسان در وین (۱۸۸۶) دربارۀ گویش‌های قبایل مصری سخنرانی کرد. در تأسیس دانشگاه مصر (۱۹۰۸) و فرهنگستان دمشق (۱۹۱۹) سهم داشت و مطالبی که در دانشگاه راجع به تاریخ خط عربی تدریس می‌کرد تدوین و منتشر شده است. از ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۲ بازرس کل آموزش عربی در وزارت آموزش بود. از آثارش: دیوان (۱۹۳۷)؛ نثرنویسی (۱۹۶۰)؛ اثری دربارۀ آزادی زنان در اسلام (۱۹۲۴)؛ تفسیر بر فتح قریب سیوطی؛ شواهد ابن هشام. دیوان عایشه‌التیموریّه، شاعرۀ مصری، را نیز تصحیح و تحشیه کرده است. دخترش، مَلَک حنفی، نیز شاعر بود.