نظریه میدان واحد
نظریۀ میدان واحد (unified field theory)
در فیزیک، نظریه‌ای که در آن تلاش می‌شود نیروهای بنیادی[۱]۱ چهارگانه (هسته‌ای قوی، هسته‌ای ضعیف، الکترومغناطیسی، و گرانشی) به‌صورت نیروی منفرد وحدت‌یافته‌ای توضیح داده شود (← فیزیک_ذرات). تحقیق دربارۀ این موضوع را آلبرت اینشتین آغاز کرد و در ۱۹۷۱، نظریه‌ای که فیزیک‌دانان امریکایی، استیون واینبرگ[۲] و شلدون گلاشو[۳]، و فیزیک‌دان پاکستانی، محمد عبدالسلام، و دیگران وضع کردند، ارتباط بین نیروهای الکترومغناطیسی و هسته‌ای ضعیف را نشان داد. در مرحلۀ بعدی این تحول، باید نظریه‌ای با نام نظریۀ وحدت بزرگ[۴] وضع شود که نیروی هسته‌ای قوی را در نیروی الکترو ضعیف ادغام کند. در مرحلۀ نهایی این تحول نیز نیروی گرانش را باید در طرح وحدت بزرگ ادغام کرد. فعالیت‌هایی که در زمینۀ نظریۀ اَبَرریسمان[۵] صورت می‌گیرد، حکایت از آن دارد که این طرح ممکن است سرانجام به نظریۀ همه چیز یا وحدت بزرگ منجر شود.
| برهمکنش | شدت | برد | ذره مبادله شده |
|---|---|---|---|
| قوی | 1 | سانتیمتر | گلوئون |
| الکترومغناطیس | 137/1 | بی‌نهایت | فوتون |
| ضعیف | 42648 | سانتیمتر | w |
| گرانش | 39-10×6 | بی‌نهایت | گراویتون |