هزینه زندگی
هزینۀ زندگی (cost of living)
هزینۀ کالاها و خدمات مورد نیاز برای سطح یا استاندارد متوسط زندگی. در بریتانیا، شاخص هزینۀ زندگی[۱] در ۱۹۱۴ عرضه شد. این شاخص بر پایۀ مخارج یک خانوار از طبقۀ کارگر شامل یک مرد، یک زن و۳ فرزند محاسبه شده بود، استاندارد برابر ۱۰۰ فرض می‌شود. این شاخص، از ۱۹۴۷ به شاخص قیمت خرده‌فروشی[۲] معروف شده است. برای منظورکردن تغییراتِ قیمتِ ناشی از تورم، در این شاخص تجدید نظر و اصلاحات صورت می‌گیرد. شاخص‌های مکمل آن عبارت‌اند از شاخص تعدیل‌کننده مخارج مصرف‌کننده[۳] (که قبلاً شاخص قیمت مصرف‌کننده[۴] نامیده می‌شد) و شاخص مالیات و قیمت[۵] که در ۱۹۷۹ معرفی شد. شاخص‌بندی تفصیلی یا جامع، با ارتباط دادن انواع مختلف درآمد (مانند دستمزد و درآمد حاصل از سرمایه‌گذاری)، بدهی‌های قراردادی و مالیات متناسب با شاخص قیمت خرده‌فروشی، ابزاری برای مهار تورم به‌شمار می‌رود. در ۱۹۷۵ طرح‌های پس‌انداز مرتبط با شاخص در انگلستان به اجرا درآمد. در ایالات متحد امریکا شاخص قیمت مصرف‌کننده، مبتنی‌بر پایۀ مخارج خانوارهای شاغل در صنایع آهن، فولاد، و صنایع وابسته به آن، در ۱۸۹۰ تنظیم گردید. شاخص فعلی بر پایۀ مخارج خانوارهای مزدبگیران شهری و کارکنان دفتری در ۴۶ شهر بزرگ، متوسط و کوچک بنا شده و سطح استاندارد آن ۱۰۰ است. افزایش مزایای تأمین اجتماعی، همانند بسیاری از قراردادهای مزد و حقوق، با این شاخص مرتبط است.