ویلسون، هارولد (۱۹۱۶ـ ۱۹۹۵)
ویلْسون، هارولْد (۱۹۱۶ـ ۱۹۹۵)(Wilson, Harold)
سیاستمدار حزب کارگر انگلستان، رهبر این حزب از ۱۹۶۳، و نخست‌وزیر انگلستان (۱۹۶۴ـ۱۹۷۰ و ۱۹۷۴ـ۱۹۷۶). مهم‌ترین مسائل دوران نخست‌وزیری او عبارت‌اند از پیوستن انگلستان به جامعۀ اروپا[۱] (اتحادیۀ اروپا[۲]ی کنونی)، قرارداد اجتماعی (موافقت‌نامۀ غیررسمی با اتحادیه‌های کارگری)، و مشکلات اقتصادی. ویلسون در هادرزفیلد[۳]، در یورکشر[۴]، زاده شد و در جیزس کالج[۵] دانشگاه آکسفورد درس خواند و به دریافت دانشنامه با درجۀ ممتاز در رشتۀ فلسفه، سیاست، و اقتصاد نایل آمد. در ۱۹۴۵ به مجلس عوام راه یافت. در ۱۹۶۳ پس از هیو گیتسکل[۶]، به رهبری حزب کارگر رسید و سال بعد نخست‌وزیر شد. در ۱۹۷۶ از مقام خود کناره گرفت و جیمز کلاهان[۷] جانشین او شد. ویلسون از رهبران مهم حزب کارگر انگلستان بود و با درایت و سیاست‌های خود جان تازه‌ای در کالبد این حزب دمید. شاید مهم‌ترین دستاورد او تأسیس دانشگاه آزاد[۸] باشد. در ۱۹۶۶ با وجود مخالفت درون‌حزبی، او و جورج براون[۹]، معاونش، در تلاش برای پیوستن انگلستان به جامعۀ اروپا به پایتخت‌های اروپایی سفر کردند، اما شارل دو گل[۱۰]، رئیس‌جمهور وقت فرانسه، پیوستن انگلستان به این اتحادیه را وتو کرد. ویلسون در ۱۹۷۶، دو سال پیش از پایان رسمی دوران زمامداری خود، از کار کناره گرفت و ادارۀ امور کشور را به کالاهان سپرد. به‌رغم شایعات مربوط به دسیسه‌چینی برای برکناری ویلسون، او با قاطعیت اعلام کرد که از مدت‌ها قبل قصد داشته است در شصتمین سال تولدش از خدمات دولتی کناره گیرد. بنابر گفته‌ها ویلسون پس از آگاهی از علایم کاهش قدرت حافظه‌اش تصمیم گرفت پیش از آن‌که بیماری‌اش تشدید یابد صحنۀ سیاست را ترک کند.