ویلیامز، اریک (۱۹۱۱ـ۱۹۸۱)
ویلْیامز، اِریک (۱۹۱۱ـ۱۹۸۱)(Williams, Eric)
دولتمرد، میانه‌رو چپ، مورخ، و نخست‌وزیر ترینیداد و تــــوباگو (۱۹۵۶ـ۱۹۸۱). در امریکا مدرس و استاد دانشگاه بود، و پس از آن جنبش ملی خلق (پی‌ان‌ام)[۱] را تأسیس کرد (۱۹۵۶). در مقام وزیر ارشد، ترینیداد و توباگو را به عضویت فدراسیون هند غربی[۲] درآورد (۱۹۵۸)، اما با جدایی از آن (۱۹۶۱)، استقلال کامل را در چارچوب جامعۀ کشورهای مشترک‌المنافع بریتانیا (۱۹۶۲) به‌‌دست آورد. رکود اقتصادی و خودکامگی فزاینده به شورش‌های قدرت سیاه[۳] انجامید (۱۹۷۰)، اما افزایش قیمت نفت در دهۀ ۱۹۷۰ سبب شد تا دولت او اساس صنعتی و ملی‌شدن را در کشور فراهم کند. در ۱۹۷۶، نظام ترینیداد و توباگو را به جمهوری تغییر داد. جنبش ملی خلق نخستین حزب ملی‌گرا، با گرایش چپ، در کشور بود و اکثریت افریقایی‌ها از آن حمایت می‌کردند. پس از پیوستن به فدراسیون هند غربی، به تشکیل حکومتی متمرکز و نیرومند تأکید کرد. اما با تحقق‌نیافتن این امر و جداشدن جامائیکا از فدراسیون در ۱۹۶۱، ویلیامز ترینیداد و توباگو را با شعار «با حذف ۱ از ۱۰ صفر باقی می‌ماند» از اتحادیه خارج کرد. در جریان مذاکرات برای کسب استقلال شعار او «انضباط، تولید، و شکیبایی» بود. محبوبیتش در میان مردم به‌شدت افزایش یافت اما با شروع آشو‌ب‌های اقتصادی و سیاسی در آوریل ۱۹۷۰، خشونت جنبش قدرت سیاه، که از امریکا الهام گرفته بود، به شورش نظامی انجامید؛ مدتی کوتاه در کشور حالت فوق‌العاده اعلام شد. ویلیامز در کوئینز رویال کالج[۴]، واقع در ترینیداد، و کالج سنت کاترین[۵]، واقع در آکسفورد، درس خواند. در ۱۹۳۸ دانشنامۀ دکترای تاریخ گرفت. از قدرتمندترین رهبران کارائیب شناخته شد، و از مخالفان سرسخت نژادپرستی بود. اما در آخرین سال‌ها، رقیبان سیاسی‌اش به او اتهام خودکامگی زدند، و نتوانست خشونت و مبارزه‌جویی قدرت سیاه را متوقف کند. آثار او عبارت‌اند از سرمایه‌داری و برده‌داری[۶] (۱۹۴۴) واز کریستف کلمب تا کاسترو: تاریخ کارائیب[۷] (۱۴۹۲ـ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰) است. دولتش به‌سبب سرمایه‌گذاری در خدمات عمومی و تأمین اجتماعی محبوبیت بسیار کسب کرد، اما رکود اقتصادی دهۀ ۱۹۷۰ باعث بروز نارضایتی فزاینده‌ای شد و سرانجام در ۱۹۸۱ خودکشی کرد.