ویکلیف، جان (ح ۱۳۳۰ـ۱۳۸۴)
ویکْلیف، جان (ح ۱۳۳۰ـ۱۳۸۴)(Wycliffe, John)
فیلسوف، متأله و اصلاحگر مذهبی انگلیسی؛ از پیشگامانِ اصلاح‌طلبی پروتستانی[۱]. در هیپسول[۲]، واقع در یورکشر[۳]، متولد شد و در کالج بالیول[۴]، وابسته به دانشگاه آکسفورد، تحصیل کرد. در ۱۳۷۲ دانشنامۀ دکتری در الهیات گرفت. او، که به «ستارۀ صبح جنبش دین پیرایی» ملقب شده بود، بیشتر زندگی علمی خود را به تدریس فلسفه در دانشگاه آکسفورد گذرانید، اگرچه اسماً در مقام کشیش در چندین بخش کشیش‌نشین نیز خدمت کرد. فلسفۀ ویکلیف، در بسط‌یافته‌ترین صورتِ آن، نمایانگر گسیختگی کامل از کلیسا بود. او به رابطه‌ای مستقیم میان انسان و خدا ـ بدون میانجیگری کشیشان ـ اعتقاد داشت. به‌عقیدۀ ویکلیف، مسیحیان، با دلبستگی و وفاداریِ صمیمانه به نوشته‌های کتاب مقدس، بدون نیاز به کمک پاپ‌ها و اسقف‌ها، می‌توانند بر نفس خود تسلط یابند. او بسیاری از معتقدات و رفتارهای کلیسای رسمی را به این دلیل که مبتنی‌بر کتاب مقدس نبودند مردود می‌شمرد و معتقد بود که فرد روحانیِ مسیحی باید فقر انجیل‌گونه[۵]، یعنی فقر مسیح و حواریانش، را سرمشق قرار دهد. ویکلیف، سرانجام، نظام ارباب ـ رعیتی و جنگ‌طلبی را نیز محکوم کرد.