پان آفریکانیسم
پانْ آفْریکانیسْم (pan-Africanism)
جنبشی ضد استعماری، پایه‌گذاری‌شده در ۱۹۰۰، در نخستین «کنفرانس پان ـ آفریکان» در لندن، معتقد به وحدت ذاتی همۀ افریقاییان سیاه‌پوست و فرزندان آن‌ها در کشورهای غیر افریقایی و هوادار یکپارچگی افریقا. از ۱۹۵۸ جنبش پان ـ آفریکانیسم تا حدودی در درون جنبش‌های فراگیرتر جهان سوم جذب و هضم شده است. تهاجم ایتالیا به اتیوپی در ۱۹۳۳، سبب بالا‌رفتن حمایت از این جنبش شد. در ششمین کنفرانس پان ـ آفریکان» در ۱۹۴۵، که چند تن از رهبران آیندۀ افریقا از‌جمله قوام نکرومه از غنا و جومو کنیاتا از کنیا در آن شرکت داشتند، استقلال ملی بر دستور کار این جنبش سایه انداخته بود. در ۱۹۶۳، سازمان وحدت افریقا برای ترویج همکاری میان کشورهای تازه استقلال‌یافتۀ افریقا و پیگیری مبارزه با استعمار، به‌ویژه در افریقای جنوبی، تشکیل شد.