ژیلسون، اتین (۱۸۸۴ـ۱۹۷۸)
ژیلْسون، اِتیِن (۱۸۸۴ـ۱۹۷۸)(Gilson, Etienne)
مورخ و فیلسوف فرانسوی، هوادار مکتب تومیسم[۱] یا فلسفۀ توماس آکوئیناس[۲]. پس از فارغ‌التحصیلی از سوربون[۳] در دانشگاه‌های لیل[۴] و استراسبورگ تدریس کرد و پس از آن کرسی فلسفۀ قرون وسطا را در سوربون و سپس در کولژ دو فرانس[۵] به‌دست آورد. در تأسیس انستیتو مطالعات قرون وسطا[۶] در دانشگاه تورنتو[۷] نقش داشت و به ریاست آن رسید. در ۱۹۴۶ به‌عنوان عضو آکادمی فرانسه[۸] برگزیده شد. آثار ژیلسون هم دربرگیرندۀ نوشته‌های صرفاً تاریخی است و هم تفاسیر انتقادی. به عقیدۀ ژیلسون فقط سه فیلسوف بزرگ وجود دارد: افلاطون، ارسطو و آکوئیناس[۹]؛ فلسفۀ آکوئیناس با ایجاد تعادل میان ایمان و عقل، مذهب و علم، می‌تواند خلأ خطرناکی را که شکست‌های فلسفۀ مدرن برجا نهاده است پر کند. از آثارش: مفهوم دکارتی اختیار و الهیات[۱۰] (۱۹۱۳)؛ ارزش‌های اخلاقی و زندگی اخلاقی[۱۱] (۱۹۲۵)؛ روح فلسفۀ در قرون وسطا[۱۲] (۱۹۳۶)؛ تفکر فلسفی غرب، هستی در اندیشۀ فیلسوفان. سه کتاب اخیر به فارسی ترجمه و منتشر شده‌اند.