کونهایم، یولیوس (۱۸۳۹ـ۱۸۸۴)
کونْهایْم، یولیوس (۱۸۳۹ـ۱۸۸۴)(Cohnheim, Julius)
آسیب‌شناس آلمانی. شیوه‌های جدیدی برای مشاهدۀ نمونۀ بافت‌های انسانی در زیر میکروسکوپ ابداع کرد. همچنین، بسیاری از رخدادهای یاخته‌ای را شناسایی کرد که در ابتدای التهاب رخ می‌دهند. برای آن‌که نشان دهد اساس واکنش التهابی[۱] جابه‌جایی گویچه‌های سفید به محل زخم است، روش‌های مبتکرانه‌ای را برای مشاهدۀ برش‌های بافت‌های بدن انسان ابداع کرد. واکنش التهابی باعث افزایش جریان خون به منطقۀ آسیب‌دیده و افزایش نفوذپدیری آندوتلیوم[۲]، بافت نازک تشکیل‌دهندۀ دیوارۀ مویرگ‌ها، می‌شود. این تغییرات ورود گویچه‌های سفید بیگانه‌خوار[۳] را از خون به مایع بینابینی[۴] تسهیل می‌کند تا گویچه‌های سفید مواد حاصل از تخریب بافت‌ها و میکروب‌های عفونت‌زا را در محل ببلعند. علاوه‌‌بر این، کونهایم نشان داد که پس از فروکش‌کردن التهاب، چرک باقی‌مانده عمدتاً متشکل از گویچه‌های سفید مرده است. کونهایم در دمینِ[۵] لهستان، که فعلاً در آلمان واقع است، زاده شد. در برلین درس خواند و در همان‌جا، در رشته پزشکی، دانش‌آموخته شد. سپس، یک سال با رودولف ویرشو[۶]، آسیب‌شناس یاخته‌ای[۷] معروف، کار کرد. استاد آسیب‌شناسی برسلاو[۸] و لایپزیگ[۹] بود و کتابش با نام درس‌هایی در آسیب‌شناسی عمومی[۱۰] (۱۸۷۷ـ۱۸۸۰)، در ۲ جلد، از نخستین کتاب‌هایی بود که کالبدشناسی آسیب‌شناختی[۱۱] را با بافت‌شناسی بیماری‌ها[۱۲] تلفیق می‌کردند.