کوچ، قوم

کوچ، قوم

احتمالاً قومی عرب، ساکنِ کوه‌های جنوبی کرمان، در قرن اول اسلامی. اینان خود را از اعراب می‌دانستند و گویا از اعرابی بودند که در روزگار ساسانیان به کرمان و کوه‌های جنوبی آن تبعید شده بودند. این مردم را قفص و کوفج هم نامیده‌اند. کوچیان در قرن ۴ق در شمار پیروان قرامطۀ بحرین بودند. جمعیت آنان در اوایل قرن ۴ق بالغ بر ۱۰هزار نفر بود که در کوهستان خود به زراعت، دامداری و راهزنی روزگار می‌گذراندند. کوچیان، مردمانی شجاع بودند و با راهزنی‌های خود همۀ راه‌های کرمان و فارس و سیستان را ناامن کرده بودند. با این همه، از بلوچ‌ها هراس داشتند. یکی از شاهان دیلمی در اوایل قرن ۴ق، بر کوچیان غلبه کرد و بسیاری از آنان را کشت و جمعی را نیز به نواحی دیگر تبعید کرد. به نوشتۀ مقدسی، کوچیان به زبانی سخن می گفتند که، مانند زبان سندی، نامفهوم بود.