گیونکه

گِئونْکه

(مشتق از واژۀ اوستایی گئونه، به‌معنای رنگ یا مو) بالاپوشی تنگ و چسبان و آستین‌دار با برشی اُریب درکنار برای سهولت حرکت که ایرانیان بخش‌های شرقی (سغدیان، خوارزمی‌ها، و سکاهای آموری) به هنگام سوارکاری می‌پوشیدند. جنس آن یا از چرم با لبه‌های خزدار، یا تماماً از خز یا پوست، با رنگ و تزیینات متفاوت بود. این تن‌پوش از آن‌جا که بسیار پُرمو بوده، این نام را گرفته است.