نمایش مبدأ برای ار لیش، پل (۱۸۵۴ـ۱۹۱۵)


اِرْ‌لیش، پُل (۱۸۵۴ـ۱۹۱۵م)(Ehrlich, Paul)<br /> {{جعبه زندگینامه
|عنوان =پل ار لیش 
|نام = Paul Ehrlich
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=۱۸۵۴م
|تاریخ مرگ=۱۹۱۵م
|دوره زندگی=
|ملیت=آلمانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =ایمنی شناس
|شغل و تخصص های دیگر=باکتری شناس
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =نوبل پزشکی (۱۹۰۸)
|آثار =
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =پزشکی
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}[[File:11204100.jpg|thumb|اِرْ‌ليش، پُل]]باکتری‌شناس<ref>bacteriologist</ref> و ایمنی‌شناس<ref> immunologist </ref> آلمانی. در ۱۹۰۸م، به سبب تحقیق در زمینۀ ایمنی‌شناسی<ref> immunology </ref>، با ایلیا مچنیکوف<ref>Ilya Mechnikov </ref> به جایزۀ‌ نوبل پزشکی دست یافت. او با ساختن ترکیبات آرسنیک، مخصوصاً سالوارسان<ref>Salvarsan </ref>، پیش از کشف پادزی<ref>antibiotic </ref>ها اولین درمان برای [[سیفلیس]]<ref>syphilis </ref> را عرضه کرد. ارلیش بنیاد‌گذار شیمی‌درمانی<ref>chemotherapy </ref>، یعنی استفاده از موادّ شیمیایی برای تخریب عوامل بیماری‌زا در بدن، بود. او از اولین محققان در زمینۀ ایمنی‌شناسی بود و بررسی‌هایش در زمینۀ نمونه‌های خون پایۀ رشتۀ خون‌شناسی<ref>haematology </ref> قرار گرفت. ارلیش در اشترلین<ref>Strehlin </ref>، واقع در [[سیلزی]]<ref>Silesia </ref> زاده شد. این شهر اکنون استرتسلین<ref>Strzelin </ref> نام دارد و در [[لهستان]] واقع است. در [[برسلاو]]<ref>Breslau </ref>، [[استراسبورگ]]، و [[لایپزیگ]]<ref>Leipzig </ref> درس خواند. در ۱۸۸۴، در [[برلین]] به مقام استادی رسید، ولی از ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۸، برای بهبود بیماری [[سل]]، که حین تحقیق به آن مبتلا شده بود، در مصر زندگی می‌کرد. علاوه بر عهده‌داربودن مناصب دانشگاهی، در ۱۸۸۹، آزمایشگاه خصوصی کوچکی در برلین دایر کرد. ارلیش با [[برینگ، امیل (۱۸۵۴ـ۱۹۱۷)|امیل فون برینگ]]<ref>Emil von Behring </ref> و [[کیتاساتو، شیباسابورو (۱۸۵۲ـ۱۹۳۱)|شیباسابورو کیتاساتو]]<ref>Shibasaburo Kitasato </ref>، که هر دو باکتری‌شناس بودند، گروهی تشکیل داد تا درمانی برای دیفتری<ref>diphtheria </ref> بیابد. او قبلاً با بررسی اثر پروتئین‌های سمی گیاهان بر موش، واکنش‌های پادگن‌ـ‌پادتن<ref>antigen-antibody reactions </ref> را مطالعه کرده بود و برینگ و ارلیش توانستند با استفاده از پستانداران بزرگ‌تر، که بر ضد دیفتری ایمن‌سازی<ref>immunized </ref> شده بودند، ضد سم‌<ref>antitoxin</ref>هایی علیه این بیماری تولید کنند. در ۱۸۹۴، این ضد سم‌ها پس از تغلیظ و خالص‌سازی با موفقیت در کودکان به‌کار برده شدند. در این جست‌وجو، ارلیش به رنگ‌هایی دست یافت که فقط باکتری‌ها و نه سایر یاخته‌ها را رنگ می‌کردند. گروه ارلیش با بهره‌گیری از این تحقیقات ترکیباتی ساخت و آزمود که بی‌هیچ آسیبی به بدنِ انسان باکتری‌ها را می‌یافتند و نابود می‌کردند. ارلیش این ترکیبات را «گلوله‌های جادویی» نامید. به این ترتیب، درمانی برای سیفلیس نیز کشف شد.

<br />

----

[[Category:پزشکی]] 
[[Category:اشخاص و آثار، تاریخ پزشکی]]
<references />