نمایش مبدأ برای هولمز، آرتور (۱۸۹۰ـ۱۹۶۵)


هولْمْز، آرتور (۱۸۹۰ـ۱۹۶۵)(Holmes, Arthur)

زمین‌شناس انگلیسی. در گسترش نظریۀ رانۀ قاره‌ای<ref>continental drift</ref>&nbsp;نقش مؤثری داشت. برای اولین‌بار از روش‌های واپاشی پرتوزا<ref>radioactive decay</ref>&nbsp;برای تعیین سن سنگ‌ها استفاده کرد و نخستین‌بار، سن قابل اطمینانی برای زمین تخمین زد. در نیوکاسل ـ آپان ـ تاین<ref>Newcastle-upon-Tyne</ref>&nbsp;زاده شد و در کالج سلطنتی<ref>Imperial College</ref>&nbsp;لندن درس خواند. در ۱۹۲۴، مدیر گروه زمین‌شناسی دانشگاه دارِم<ref>Durham </ref>&nbsp;شد و در ۱۹۴۳، به دانشگاه ادینبورگ<ref>Edinburgh </ref>&nbsp;رفت. معتقد بود سن قطعی سنگ‌ها با بررسی دقیق نسبت‌های عناصر در نمونه‌های سنگی حاصل از واپاشی پرتوزا، و اطلاع از میزان واپاشی عناصر والد آن‌ها تعیین می‌شود. از ۱۹۱۳، به‌شکلی نظام‌مند از روش اورانیوم ـ سرب برای تعیین سن فسیل‌هایی استفاده کرد که سن نسبی (چینه‌شناختی)<ref>relative (stratigraphical) age </ref>شان مشخص، اما سن مطلق‌شان نامعین بود. در ۱۹۲۸، جریان‌های همرفتی<ref>convection currents</ref>&nbsp;درون گوشتۀ<ref>mantle </ref>&nbsp;زمین را مطرح کرد. این جریان‌ها براثر گرمای پرتوزا<ref>radioactive heat </ref>&nbsp;به‌وجود می‌آیند و ممکن است سازوکاری برای نظریۀ رانۀ قاره‌ای باشند که چند سال قبل آلفرد وِگنِر<ref>Alfred Wegener</ref>&nbsp;عرضه کرده بود. به نظر هولمز، سنگ‌های جدید در پشته‌<ref>ridge </ref>های اقیانوسی تشکیل شده‌اند. تا دهۀ ۱۹۵۰، به ایده‌های او توجهی نشد. کتاب‌های او عبارت‌اند از ''سن زمین<ref>The Age of the Earth</ref>''&nbsp;(۱۹۱۳)، ''روش‌های سنگ‌شناسی و محاسبات<ref>Petrographic Methods and Calculations</ref>''(۱۹۱۲)، و ''اصول زمین‌شناسی فیزیکی<ref>Principles of Physical Geology</ref>''&nbsp;(۱۹۴۴).

&nbsp;

----

[[Category:زمین شناسی]] [[Category:(زمین شناسی)اشخاص و آثار]]