نمایش مبدأ برای مکتب شیکاگو (معماری)


مکتب شیکاگو (معماری)(Chicago School)<br/> [[File:38374900.jpg|thumb|ساختمان ريلاينس، شيکاگو]]در معماری، جنبشی در قرن ۱۹، در امریکای شمالی، به مرکزیت شیکاگو، که طلایه‌دار ساخت آسمان‌خراش با تأکید بر جنبۀ عمودی آن بود. دانیل اچ برنم<ref>Daniel H Burnham</ref>&nbsp;(۱۸۴۶ـ۱۹۱۲) و جان ولبورن روت<ref>John Wellborn Root</ref>&nbsp;(۱۸۵۰ـ۱۸۹۱) دو نمونۀ برجسته از این مکتب را ساختند: ساختمان ۱۶ طبقۀ مونادناک<ref>Monadnock </ref>&nbsp;(۱۸۸۹ـ۱۸۹۱) و ساختمان ریلایِنْس<ref>Reliance </ref>&nbsp;(۱۸۹۰ـ۱۸۹۴)، هر دو در شیکاگو. ساختمان دوّم قاب فولادی با میان‌قاب<ref>infill </ref>های شیشه‌ای دارد؛ این بنا آشکارا سَلف بسیاری از آسمان‌خراش‌های قرن ۲۰ است. لوئیس سالیوان<ref>Louis Sullivan</ref>&nbsp;بزرگ‌ترین نمایندۀ این مکتب به‌شمار می‌رود. پس از آن‌که آتش‌سوزی شیکاگو در ۱۸۷۱، لزوم یافتن جانشینی برای اسکلت‌های چدنی<ref>cast-iron</ref>&nbsp;نمایان (اکسپوز)<ref>exposed</ref>&nbsp;را اثبات کرد، این مکتبِ تازه پا‌گرفته، پشتیبانی همچون ویلیام لو بارون جنی<ref>William Le Baron Jenney</ref>&nbsp;(۱۸۳۲ـ۱۹۰۷) یافت، که ساختمان بیمۀ مسکن<ref>Home Insurance</ref>&nbsp;او در شیکاگو (۱۸۸۳ـ۱۸۸۵) اسکلت فولادی آجرپوش داشت. این شیوه، ساخت بناهای چندطبقه را امکان‌پذیر ساخت؛ هر چند نمای این ساختمان‌ها، تأکید مکتب شیکاگو بر عمودی بودن ساختمان‌ها را منعکس نمی‌کرد. یکپارچگی طرح که در کارهای بعدی این مکتب مشهود است، بیشتر مدیون تأثیر جنبش احیاگری<ref>Revivalist </ref>&nbsp;هنری هابسون ریچاردسون<ref>Henry Hobson Richardson</ref>&nbsp;(۱۸۳۸ـ۱۸۸۶) بود، اما با رواج سازه‌های شبکه‌مانند سادۀ برنم و روت، این وحدت طرح به‌تدریج از میان رفت. طرح‌های لوئیس سالیوان برای فروشگاه کارسون، پیری و اسکات<ref>Carson, Pirie and Scott Store</ref>&nbsp;(۱۸۹۹)، و بخشی از ساختمان گِیج<ref>Gage</ref>&nbsp;(۱۸۹۸ـ۱۸۹۹)، هر دو در شیکاگو، از عناصر آرنووُ<ref>art nouveau</ref>&nbsp;برخوردارند و نمونه‌های خوبی از تلفیق سازه و فُرم‌اند.

&nbsp;

----

[[Category:معماری]] [[Category:اصطلاحات و مفاهیم، سبک ها و تاریخ عمومی]]