نمایش مبدأ برای اسکندریه، حوزه علمی


اِسکندریِّه، حوزۀ علمی (school of Alexandria)<br/> گروهی از نویسندگان و فرهیختگان اسکندریۀ مصر، که این شهر را به مهم‌ترین مرکز فرهنگی دنیای غرب از حدود ۳۳۱پ‌م تا ۳۹۱م تبدیل کردند. شاعرانی همچون کالیماخوس<ref>Callimachus 

</ref>، آپولونیوس رودِسی<ref>Apollonius of Rhodes</ref> و تئوکریتوس<ref> Theocritus </ref>؛ اقلیدس<ref>Euclid </ref>، پیش‌گام علم هندسه؛ اِراتُستِن<ref>Eratosthenes</ref>، جغرافی‌دان؛ هیپارخوس (اَبرخُس)<ref> Hipparchus </ref>، واضع علم مثلثات؛ بطلمیوس<ref>Ptolemy </ref>، که اسلوب ستاره‌شناسی او بیش از ۱۰۰۰ سال دوام داشت؛‌ و فیلون<ref>Philo </ref>، فیلسوف یهودی، از اعضای این گروه بودند. فلسفۀ گِنوسی<ref>Gnostics</ref> و مکتب نوافلاطونی<ref> Neo-Platonists </ref> نیز در اسکندریه شکوفا شد. اعضای حوزۀ علمی اسکندریه، که درپی اَرَسطو و پیروانش آمدند، بیشتر همّ خود را صرف علوم و ریاضیات و تحقیق کردند و در این زمینه‌ها دستاوردهای شگرف داشتند. با این ‌حال، در نوشته‌های آنان نبودِ خلاقیت، تأکید بی‌جا بر هوش، علم‌آموزی برای نفس علم، تقلید آگاهانه از سبک نگارش کهن، و استفاده از واژگان قدیمی مشهود است. با وجود این قالب‌های محدودکننده، آثاری هنرمندانه و مسحورکننده از خود برجای گذاشتند که البته با آثار بزرگ نویسندگان یونانی قرن ۵ قابل مقایسه نیستند. ''آرگوناتیکا''<ref>''Argonautica'' </ref>، اثر آپولونیوس رودِسی، و ''اَلکساندرا''<ref>''Alexandra'' </ref> یا ''کاساندرا''<ref>''Cassandra''</ref>، اثر لوکوفرون<ref> Lycophron </ref>، ازجملۀ آثار اسطوره‌ای آنان به‌شمار می‌روند. مهم‌ترین حماسه‌های آموزندۀ آن‌ها عبارت‌اند از ''هِکاته''<ref>''Hecate'' </ref>، اثر کالیماخوس، که بخش‌هایی از آن موجود است؛ دو اثر نیکاندِر کولوفونی<ref>Nicander of colophon</ref>، با نام‌های ''تِریاکا''<ref>''Theriaca''</ref> و ''آلکِسیفارماکا''<ref>''Alexipharmaca''</ref>، در طب؛ و ''فِنومِنا''<ref>''Phaenomena'' </ref>، اثر آراتوس<ref>Aratus </ref>، در نجوم. سایر شاعران حماسه‌سرا عبارت بودند از دیونوسیوس<ref>Dionysius</ref>، اِئوفوریون<ref> Euphorion </ref>، ریانوس<ref>Rhianus </ref>،‌ دیکایارخوس<ref>Dicaearchus</ref>، و اوپیان<ref> Oppian </ref>. در میان شاعران مرثیه‌سرا، فیلتاس کوسی<ref>Philetas of Cos </ref>، معلم بطلمیوس دوم<ref>Ptolemy II </ref>، قدیمی‌ترین، و کالیماخوس، که از آثارش تنها تعدادی سرود، قطعۀ هجایی، و مرثیه باقی‌مانده است، بزرگ‌ترین آنان بودند. فانوکلس<ref>Phanocles </ref>، هِرمسیاناکس<ref>Hermesianax </ref>، اَلکساندر اِتولیایی<ref>Alexander of Aetolia </ref>، و لوکوفرون ازجملۀ شاعران غنایی به‌شمار می‌روند. اعضای حوزۀ علمی اسکندریه قطعات هجایی نیز می‌سرودند و تیمون<ref>Timon </ref>، فیلسوف، نویسندۀ سه کتاب هجوآمیز است. تراژدی نیز بخش مهمی از آثار آنان بود ولی هیچ‌یک از آثار هفت نمایش‌نامه‌نویسی که به پلیادها<ref>Pleiades</ref> اسکندریه مشهور شدند برجای نمانده است. تِئوکِریتوس اشعار شبانی می‌سرود، و ''آیدیل‌ها''<ref>''Idylls'' </ref>''ی'' او، که زندگی مردم عادی روستانشین را به‌تصویر می‌کشد، بر شاعران روم، به‌ویژه ویرژیل<ref>''Virgil''</ref>، تأثیر فراوان گذاشت. حوزۀ علمیۀ اسکندریه، علاوه‌بر شاعر، ناقدان و دستوریانی نیز پرورش داد که به نوشته‌های یونانیان باستان قالبی کاملاً قابل فهم دادند، چون بیشتر وقت خود را صرف نقد، توضیح لغات، و تنظیم متون می‌کردند. برخی از بزرگ‌ترین ناقدان آن حوزه عبارت‌اند از زِنودوتوس اِفِسوسی<ref>Zenodotus of Ephesus </ref>، آریستوفانس بیزانسی<ref>Aristophanes of Byzantium </ref>، آریستارخوس ساموسی<ref>Aristarchus of Samos </ref>، اسکندر اِتولیایی، لوکوفِرون، کالیماخوس، و اِراتستِن. از این جمله اِقلیدس پایه‌گذار علم ریاضیات به‌شمار می‌رود؛ و از شاگردانش به ارشمیدس<ref>Archimedes </ref>، آپولونیوس پرگایی<ref>Apollonius of Perga</ref>، نویسندۀ کتابی دربارۀ قطوع مخروطی، هیپارخوس یا اَبَرخُس، ستاره‌شناس مشهور، که فهرست ستارگان او را بطلمیوس حفظ کرد، و اِراتستِن، که در زمینه‌های ستاره‌شناسی، هندسه، جغرافیا، و تاریخ آثاری نگاشته است، می‌توان اشاره کرد.

&nbsp;

----

[[Category:آموزش و پرورش و اخلاق]] [[Category:مجامع و مراکز آموزشی و فرهنگی جهان]]