نمایش مبدأ برای نقاش، سلیم خلیل (بیروت ۱۸۵۰ـ اسکندریه ۱۸۸۴)

{{جعبه زندگینامه
|عنوان =مایک لی
|نام =Mike Leigh 
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=۱۹۴۳م
|تاریخ مرگ=
|دوره زندگی=
|ملیت=انگلیسی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =نمایش‌نامه‌نویس و فیلم‌ساز
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =زندگی شیرین است (۱۹۹۱) و رازها و دروغ‌ها (۱۹۹۵)، امیدهای بزرگ (۱۹۸۹)، برهنه (۱۹۹۳)، همه یا هیچ (۲۰۰۲)، ورادریک  (۲۰۰۴) و الکی خوش  (۲۰۰۸)
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =سینما
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}
نقّاش، سَلیم خَلیل (بیروت ۱۸۵۰ـ اسکندریه ۱۸۸۴)<br>
<p>نویسنده و روزنامه‌نگار مارونی لبنانی. مدیر گمرک بیروت (۱۸۷۶) بود. خدیو اسماعیل از او برای تشکیل یک گروه نمایشی در مصر دعوت کرد. به‌رغم انتقادهای شدید، نخستین‌بار زنان بازیگر را در بیروت به صحنه آورد. نمایش‌نامه‌های عمویش، مارون نقاش، و آثاری که خود از کُرنی و راسین اقتباس کرده بود و ''آیدا'' اثر وردی و نمایش‌نامه‌های متعدد دیگر را اجرا کرد. پس از ناکامی این گروه نمایشی، به ترغیب سید جمال‌الدین اسدآبادی، روزنامه‌نگار شد. با هفته‌نامۀ ''مصر'' همکاری و روزنامۀ ''تجارت'' (۱۸۷۸) را تأسیس کرد. این دو مطبوعه سخت ملی‌گرا بودند و به‌علت انتقاد شدید از دولت و مداخلات بیگانه توقیف شدند. سلیم امتیاز روزنامۀ ''المحروسه'' و هفته‌نامۀ'' العصرالجدید'' را گرفت، اما روزنامه‌اش به‌سبب مخالفت با عُرابی تعطیل و خود او مجبور به فرار شد. در ۱۸۸۴ به مصر برگشت و دوباره روزنامۀ ''المحروسه'' را منتشر کرد. ماجراهای زندگی او، با عنوان ''مصر برای مصریان''، پس از مرگش چاپ شد.</p>
<br><!--39136100-->
[[رده:رسانه ها و ارتباطات]]
[[رده:رسانه های نوشتاری غیرایران]]
[[رده:سینما]]
[[رده:جهان - اشخاص]]