نمایش مبدأ برای کسرایی ، سیاوش (اصفهان ۱۳۰۵ـ وین ۱۳۷۴ش)


کَسْرایی‌، سیاوش (اصفهان ۱۳۰۵ـ وین ۱۳۷۴ش)<br>
[[پرونده: 35219300.jpg | بندانگشتی|کَسْرايي‌، سياوش]]
{{جعبه زندگینامه
|عنوان =سیاوش کَسْرایی‌ 
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=اصفهان 1305ش
|تاریخ مرگ=وین 1374ش
|دوره زندگی=
|ملیت=ایرانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=لیسانس، دانشکدۀ حقوق تهران
| شغل و تخصص اصلی =شاعر
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =شعر نیمایی
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار  =آرش کمانگیر (تهران، 1338)
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =ادبیات فارسی
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}<p>شاعر ایرانی. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در تهران به دانشکدۀ حقوق تهران وارد شد و دورۀ لیسانس را به‌پایان رساند. در این دوره به صفِ هواداران [[حزب توده ایران|حزب توده]] پیوست و ذوق شعری‌اش با جریان اجتماعی معاصر هم‌خوانی یافت. به‌لحاظ شغلی در ادارۀ بهداشت همگانی ناحیۀ [[خزر، دریای|دریای خزر]]، بانک ساختمانی و وزارت آبادانی و مسکن به ‌کار پرداخت. مدتی هم به‌ تدریس ادبیات فارسی در [[دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران|دانشکدۀ هنرهای زیبا]] و دانشگاه سیستان و بلوچستان پرداخت. از آغاز دهۀ ۱۳۳۰ در مقام شاعری نوگرا با گرایش اجتماعی شناخته شد و با منظومۀ «''[[آرش کمانگیر]]''» (تهران، ۱۳۳۸) به شهرت بسیار رسید. شیوه‌اش در شعرگویی جدید بود و شاعر را در زمرۀ شاگردان [[نیما یوشیج]] قرار می‌داد. ''[[خون سیاوش]]'' (تهران، ۱۳۴۱)؛ ''با دماوند خاموش'' (تهران، ۱۳۴۵)؛ ''چهل کلید'' (منتخب اشعار، تهران، ۱۳۶۰) و ''مهرۀ سرخ'' (وین، ۱۳۷۲) ازجملۀ دیگر دفترهای شعر اوست. از ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۵ در [[افغانستان]] و سپس تا اوایل ۱۳۷۴ در [[مسکو، شهر|مسکو]] زیست. در اواخر این سال، به‌دلیل بیماری قلبی درگذشت و در گورستان مرکزی [[وین]]، بخش هنرمندان، به‌خاک سپرده شد. برخی از آثارش با نام‌های کولی، رشید خلقی، فرهاد ره‌آور و شبان بزرگ امید نشر یافته است.</p>
<br><!--35219300-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]]