نمایش مبدأ برای ابوالعلای معری، احمد (۳۶۳ـ۴۴۹ق)

{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوالعلای معری|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=احمد بن عبدالله بن سلیمان تنوخی|نام مستعار=|لقب=|زادروز=مَعَرّۀ نعمان، ۳۶۳ق|تاریخ مرگ=۴۴۹ق|دوره زندگی=|ملیت=سوری|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=شاعر و مصنف|شغل و تخصص های دیگر=فیلسوف|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=لزوم مایَلزَم یا لزومیّات؛ رسالة‌الغُفران؛ الصاحل و الشاحج؛ الفصول و الغایات|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=ادبیات عرب|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}

ابوالعَلای مَعَرّی، احمد (۳۶۳ـ۴۴۹ق)<br>(احمد بن عبدالله بن سلیمان تنوخی، معروف به معرّی) فیلسوف، شاعر و مصنف سوری. در [[معره|مَعَرّۀ نعمان]]، ناحیه‌ای بین [[حلب، شهر (سوریه)|حلب]] و حماة، به دنیا آمد. نیاکانش متولی قضاوت معره و اهل علم و ادب بودند. ابوالعلاء در ۴سالگی براثر بیماری [[آبله]] بینایی‌اش را از دست داد. ادب عربی و علوم اسلامی را در معرّه و حلب آموخت. سپس به [[شام]] سفر کرد و در دیرهای آن با [[مسیحیت]] و [[یهودیت]] آشنا شد. زمانی نیز به [[بغداد]] رفت و حکمت یونانی و هندی فراگرفت، اما تاب ماندن نیاورد و به معره بازگشت و تا هنگام مرگ در انزوا زیست. نخستین اشعارش در ''سَقْط‌الزَند'' مدون است. اثر دیگرش، ''لزوم مایَلزَم'' یا ''لزومیّات''، در حکمت و زهدیات، چون سرشار از بدبینی، شک و تقدیرگرایی است، برخی را بر آن داشت تا معری را به کفر و زندقه متهم کنند. معروف‌ترین اثر منثور او ''رسالة‌الغُفران'' را همانند بهشت گمشدۀ میلتون و کمدی الهی دانته دانسته‌اند. از دیگر آثار اوست: ''الصاحل و الشاحج'' که در آن وقایع سیاسی زمانه به زبان چهارپایان هجو شده است؛ ''الفصول و الغایات'' که آن را کوشش کفرآمیز او به قصد فرارفتن از بلاغت قرآن پنداشته‌اند. ابوالعلاء بر شعر متنبّی و ابوتمّام و بُحتُری نیز تفسیر نوشته است. <br><!--11056500-->
[[رده:ادبیات عرب]]
[[رده:(ادبیات عرب)آثار و اشخاص]]
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]]
[[رده:اسلام، ایران و شرق]]