نمایش مبدأ برای ادیب نیشابوری، عبدالجواد (۱۲۴۲ـ مشهد ۱۳۰۵ش)


اَدیب نیشابوری، عبدالجواد (۱۲۴۲ـ مشهد ۱۳۰۵ش)<br>

{{جعبه زندگینامه
|عنوان =عبدالجواد ادیب نیشابوری 
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=۱۲۴۲ش
|تاریخ مرگ=مشهد ۱۳۰۵ش
|دوره زندگی=
|ملیت=ایرانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =ادیب
|شغل و تخصص های دیگر=شاعر
|سبک =خراسانی
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار = لیالی مکنون
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =ادبیات فارسی
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}شاعر و ادیب ایرانی. در مشهد پس از تحصیل علوم دینی و ادبی به تدریس پرداخت. علاوه بر ادبیات عربی به ادبیات فارسی توجه عمده‌ای داشت و بعضی از ادیبان و شاعران نام‌آور زمانه مانند [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|محمدتقی ملک‌الشعراء بهار]]، [[فروزانفر، بدیع الزمان|بدیع‌الزمان فروزانفر]]، [[مدرس رضوی، محمدتقی (مشهد ۱۲۷۴ـ تهران ۱۳۶۵ش)|مدرس رضوی]]، و [[پروین گنابادی، محمد (گناباد ۱۲۸۲ـ تهران ۱۳۵۷ش)|پروین گنابادی]] ازجملۀ شاگردانش بودند. در [[نقد ادبی]] و [[سبک شناسی|سبک‌شناسی]] سرآمدِ فضلای روزگار خود بود. هرچند، در این زمینه آثار بسیار اندکی از او باقی مانده است. شعر نیز سرود. افزون بر علوم ادبی، از حکمت الهی و طبیعی، ریاضیات، فقه، اصول، علم حدیث و رجال بهرۀ کافی داشت. مجموعۀ آثارش به کوشش یدالله جلالی پَنْدَری و با مقدمۀ [[شفیعی کدکنی، محمدرضا (کدکن ۱۳۱۸ش)|محمدرضا شفیعی کدکنی]] نشر یافته است (تهران، ۱۳۶۸). در برخی از غزل‌هایش به سبک عراقی توجه دارد. اما در بیشتر شعرهایش، متأثر از فضای ذهنی و زبانیِ شعر و شاعران سبک خراسانی است. عبدالجواد ادیب نیشابوری را نباید با [[ادیب نیشابوری، محمدتقی (۱۲۷۷ـ مشهد ۱۳۵۵ش)|محمدتقی ادیب نیشابوری]]، مشهور به ادیب دوم یا ادیب ثانی، که شاگرد او بود، و تا اواخر سلطنت [[پهلوی، سلسله (۱۳۰۴ـ۱۳۵۷ش)|پهلوی]] زیست، اشتباه کرد. از وی جزوه‌ای در ابتدای ''شرح معلّقات سبع'' مانده و از دیگر جزواتش تنها نامی به‌جاست. دیوان وی به نام ''لئالی مکنون'' به کوشش زرین‌قلم به‌چاپ رسیده است (۱۳۳۳ش).
<br><!--11166800-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]