نمایش مبدأ برای اصفهانی، شیوه معماری


اِصفهانی، شيوۀ معماری <br>
از انواع سبک‌شناسی معماری ایرانی، شیوه‌ای که از قرن ۱۰ تا اوایل قرن ۱۳ق رواج‌داشته است. این دوره، دو دورۀ زمانی کوچک‌تر را دربر می‌گیرد که یکی مطابق با دورۀ [[صفویه|صفوی]]، و دیگری هم‌زمان با سلسله‌های [[افشاریه]]، [[زندیه]]، و بخشی از [[قاجاریه، سلسله|قاجاریه]] (تا زمان [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی‌شاه]]) است. دورۀ اصفهانی بیشتر به سبب آثار معماری و عمرانیِ دوران صفوی، به ویژه عهد [[شاه عباس کبیر|شاه‌عباس اول]]، شهرت دارد. مهم‌ترین ویژگی‌های این سبک عبارت‌اند از تکامل بیشترِ پوشش‌های قوسی، ازجمله طاق و کاربندی و گنبدهای دوپوش؛ رواج تزییناتی همچون مقرنس؛ استفاده‌از انواع کاشی معرق و هفت‌رنگ، و در بسیاری موارد پوشش کامل سطوح نما با کاشی‌های رنگی با زمینۀ غالبِ آبی؛ سادگی پلان‌ها به صورت مستطیل و مربع؛ استفاده از دو مناره در برخی از بناها در دو سوی سردر مساجد؛ و افزایش تزیینات وابسته به معماری. در این دوره، علاوه‌بر بناهای منفرد، به طراحی شهری و طرح‌های عمرانی و تأسیساتی بینِ شهری، توجه بیشتری مبذول شد. طرح مجموعۀ شهری نقش جهان، پل‌ها و بندهای زاینده‌رود، کاروان‌سراهای متعدد و مشهور شاه‌عباس، حمام‌های مجهز، تنوع و تعدد مدارس، حسینیه‌ها، خانه‌ها، کاخ‌ها، آب‌انبارها، و یخ‌دان‌ها ازآن جمله‌اند. شکوفایی و اصالت شیوۀ‌ اصفهانی در گروِ ثبات حکومت صفوی است؛ غنا و رشد این شیوه در سلسله‌های بعدی به تدریج کاهش یافت، هرچند که در عصر [[کریم خان زند|کریم‌خان زند]] وجوه شاخصی از هویت معماری در برخی از مناطق دیده می‌شود. با فترت نسبی در دورۀ افشاری، و بروز ناخالصی‌هایی در معماری عصر قاجار، مکتب اصفهانی به‌تدریج روبه افول نهاد.<br><!--11376200-->
[[رده:معماری]]
[[رده:اصطلاحات و مفاهیم، سبک ها و تاریخ عمومی]]