نمایش مبدأ برای باردین، جان (۱۹۰۸ـ۱۹۹۱)


بارْدین، جان (۱۹۰۸ـ۱۹۹۱)(Bardeen, John)<br/> فیزیک‌دان امریکایی. نخستین دانشمندی است که دوبار جایزۀ نوبل فیزیک گرفت: بار اول در ۱۹۵۶، با والتر براتین<ref>Walter Brattain</ref>&nbsp;و ویلیام شاکلی<ref>William Shockley</ref>، برای ساخت ترانزیستور<ref>transistor </ref>&nbsp;در ۱۹۴۸، و بار دوم در ۱۹۷۲، با لئون کوپر<ref>Leon Cooper </ref>&nbsp;و رابرت شریفر<ref>Robert Schriffer</ref>، به سبب تحقیق در زمینۀ اَبَررسانایی<ref>superconductivity</ref>&nbsp;(ازبین&nbsp;رفتن مقاومت الکتریکی در برخی فلزات و آلیاژها در دماهای نزدیک به صفر مطلق).&nbsp;باردین در مدیسون<ref>Madison</ref>&nbsp;ویسکانسین<ref>Wisconsin</ref>&nbsp;زاده شد و در دانشگاه ویسکانسین درس خواند. از ۱۹۴۵ تا۱۹۵۱، در آزمایشگاه تلفن بلِ<ref>Bell Telephone Laboratory</ref>&nbsp;نیوجرسی<ref>New Jersey</ref>، با شاکلی و براتین به بررسی نیم‌رسانا<ref>semiconductor</ref>ها، به‌ویژه نیم‌رسانای ژرمانیوم<ref>Germanium</ref>&nbsp;پرداخت. آنان نیم‌رساناها را، مانند کاربرد بلورها در دستگاه‌های گیرندۀ رادیویی اولیه، در گیرنده‌های رادار به‌کار بردند. این فعالیت‌ها در ۱۹۴۸، به ساخت ترانزیستور منجر شد. دومین جایزۀ نوبل او به‌سبب تبیین اَبَررسانایی بود. اَبَررسانایی خاصیتی است که به‌موجب آن مقاومت الکتریکی فلزات، در دماهای نزدیک به صفر مطلق<ref> absolute zero</ref>، به‌کلّی ناپدید می‌شود. بنا به نظریه‌ای که باردین، شریفر، و کوپر در این‌ زمینه عرضه کردند (۱۹۵۷)، اَبَررسانایی براثر برهم‌کنش بین الکترون‌های آزاد و اتم‎‎های در حال ارتعاش فلز پدید می‌آید.

&nbsp;

----

[[Category:فیزیک و مکانیک]] [[Category:(فیزیک و مکانیک)اشخاص و آثار]]