نمایش مبدأ برای حسینی قزوینی، محمدحسین ( ـ شیراز ۱۲۴۹ق)


حسینی قزوینی، محمّدحسین (  ـ شیراز ۱۲۴۹ق)<br>
<p>شاعر، فقیه و صوفی ایرانی و از عارفان سلسلۀ ذهبیه. اصالتاً قزوینی بود. در کربلای معلا زاده شد و تحصیل علم کرد تا آن‌‌که بهرۀ وافی از علوم رسمی به‌دست آورد. آن‌گاه دست ارادت به میرزا ابوالقاسم خاموش شیرازی متخلص به سکوت ـ از عرفای سلسلۀ ذهبیه ـ داد و سال‌ها به سکوت پرداخت. قزوینی، منظومه‌ای بلند شامل پنج مثنوی عرفانی به نام‌های ''اشترنامه''، ''مهر و ماه''، ''وامق و عذرا''، ''الهی‌نامه'' و ''وصف‌الحال'' سرود، و آن را ''خمسۀ حسینی'' نامید. قزوینی، بعد از درگذشت پدر، که مجتهد بود و عالم شیراز، در منصب او قرار گرفت و هم‌زمان، اهل شریعت و طریقت را رهبری کرد. او را با توجه به قزوین و شیراز که منشأ و محل رشد او بود و تخلص حسینی داشت، قزوینی و شیرازی و حسینی خوانده‌اند. بخشی از ''خمسۀ'' او در شیراز چاپ سنگی شد.</p>
<br><!--18065000-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:فقه و اصول و احکام]]
[[رده:عرفان]]
[[رده:اشخاص و فرقه ها]]