نمایش مبدأ برای دچمبریو، پیر کاندیدو (۱۳۹۹ـ۱۴۷۷م)


دِچِمْبْریو، پیِر کانْدیدو (۱۳۹۹ـ۱۴۷۷م)(Decembrio, Pier Candido)

نویسندۀ اومانیست و مدیر، اهل میلان. در ۱۴۱۹م به دستگاه فیلیپو ماریا ویسکونتی<ref>Filippo Maria Visconti</ref> راه یافت و منشی و نمایندۀ سیاسی او شد، اما فرصت یافت آثاری را به لاتینی و ایتالیایی ترجمه و مجموعۀ عظیمی از رساله‌های اومانیستی را نیز فراهم کند. آثار اصلی او عبارت‌اند از زندگی‌نامۀ ویسکونتی<ref>Visconti</ref> و ''ستایش‌نامۀ میلان''<ref>''Panegyric of Milan'' </ref> (ح ۱۴۳۶م). دچمبریو، که یونانی را نزد خود فراگرفته بود، آثاری را به لاتینی ترجمه کرد؛ مشهورترین آن‌ها ''جمهوری''<ref>''Republic''</ref> افلاطون است که پدرش قبلاً ترجمه کرده بود و این امر سبب انتقاد برادرش، آنجلو دچمبریو<ref>Angelo Decembrio</ref>، از او شد. دچمبریو این ترجمه را به هامفری<ref>Humfrey</ref>، دوک گلاستر<ref>Gloucester</ref> تقدیم کرد. همچنین برای ویسکونتی متون لاتینی را به ایتالیایی برگرداند، که آثار کلاسیک، همچون، سِزار<ref>Caesar </ref> و آثاری اومانیستی چون زندگی‌نامۀ هنری پنجم<ref>Henry V </ref>، اثر تیتو‌ لیویو فرولو‌ویسی<ref>Titio Livio Frulovosi</ref> را دربردارد. دچمبریو پس از مرگ ویسکونتی، ناگزیر شد در جست‌وجوی پشتیبانی در ایتالیا برآید. ابتدا به دستگاه‌ پاپی و سپس به دربار آلفونسوی پنجم راه یافت و سرانجام دوران کاری‌اش را در خدمت دستۀ فِرّارا<ref>Ferrara </ref> به‌پایان رساند. ''ستایش‌نامۀ‌ میلان'' را در رقابت با مدایح لئوناردو برونی<ref>Leonardo Bruni
</ref> از فلورانس سرود. در واقع، بیشتر دورۀ نخست کاری دچمبریو به تلاش برای هم‌سنگ نشان‌دادن خود با برونی صرف شد. این مسئله تا حدودی ناشی از بلند پروازی شخصی و در عین حال، بازتابی از سیاست بود: میلان و فلورانس رقیب و گاه دشمن یکدیگر بودند؛ و منازعات ادبی میان این اومانیست‌ها نیز این برخوردها را تداوم می‌بخشید.

&nbsp;

&nbsp;

----

[[Category:زبان شناسی و ترجمه]]
[[Category:مترجمان]]
[[Category:فلسفه ، منطق و کلام]]
[[Category:فلسفه غرب – اشخاص، آثار و مکاتب]]
<references />