نمایش مبدأ برای رابعة عدویه ( ـ قدس ۱۳۵ق)


رابِعِة عَدَویّه (  ـ قدس ۱۳۵ق)<br>

{{جعبه زندگینامه
|عنوان =رابعه عدویه
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=امالخیر
|زادروز=
|تاریخ مرگ=قدس ۱۳۵ق
|دوره زندگی=
|ملیت=
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =صوفی و عارف
|شغل و تخصص های دیگر=زاهد
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =
|خویشاوندان سرشناس =اسماعیل (پدر)
|گروه مقاله =عرفان
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}ملقّب به ام‌الخیر، از زنان صوفی و عارف و زاهد. پدرش اسماعیل نام داشت و او را بدان جهت که چهارمین دختر خانواده بود، رابعه نامیدند. کنیز آل عتیک بود و از همین رو، افسانه‌های بسیاری دربارۀ دورۀ خردسالی و چگونگی آزادی‌اش، حکایت کرده‌اند. گویا یک‌بار ازدواج کرد و پس از فوت همسرش به خواستگارانی همچون حسن بصری جواب رد داد و تا آخر عمر انزوا گزید. بی‌تردید رابعه در تاریخ تصوف شخصیتی تأثیرگذار است. او اندوه و غم را به عناصر اصلی تصوّف در مکتب خراسان و بغداد تبدیل کرد و تجرّد و تفرید، را حتی در صورت ظاهریِ‌ اجتماعی آن، اشاعه داد. شماری از اساسی‌ترین مفاهیم مرتبۀ ملامتیه نیز، در سخنان او جلوه‌ای ویژه دارد. اگرچه رابعه، در طول تاریخ شخصیتی افسانه‌ای یافت، و حتی بسیاری از این افسانه‌های غریب را در تک‌نگاری بزرگی که در روزگار ما دربارۀ او نوشته‌اند به‌سان حقایق تاریخی ثبت کرده‌اند، با این‌همه، بی‌تردید، نقش او در تکوین اصول تصوف، با نقش کسانی همچون فُضَیل عیاض و حسنِ بَصْری ـ که دیدگاه‌هایی مشابه او دارند ـ نه‌تنها قابل مقایسه که از جهاتی ژرف‌تر و مؤثرتر است.
<br><!--22004000-->
[[رده:عرفان]]
[[رده:اشخاص و فرقه ها]]