نمایش مبدأ برای سجاوندی، محمد (احمد) ( ـ۵۶۰ق)


سَجاوَنْدی، محمّد (احمد) (  ـ۵۶۰ق)<br>
<p>مفسر، عالم علوم قرآنی و شاعر ایرانی. در سجاوندِ غزنه زاده شد. در تفسیر و تجوید و مسائل مربوط به قرآن صاحب‌نظر بود و چون نخستین کسی بود که نشانه‌های هفت‌گانۀ وقف را به‌کار برد، این نشانه‌ها را سجاوندی، و قرآنی که این نشانه‌ها را دارد قرآن سجاوندی می‌خوانند. در سخنوری و اختراع معانی نیز استاد بود. در شعر «بدیهی» تخلص می‌کرد. عوفی در ''لباب''‌''الالباب'' او را با القاب «الامام‌الکبیر» و «ملک‌الکلام» ستوده و ابیاتی از غزلیات و رباعیات او را آورده است. از آثار اوست: ''عین‌المعانی فی تفسیرالسبع‌المثانی'' به عربی؛ ''کتاب‌الموجز'' به عربی که پنج نوع وقف را بیان می‌کند؛ ''کتاب‌الوقف و الابتداء'' به عربی که در آن هفت گونۀ وقف را شرح می‌دهد؛ ''انسان عین‌المعانی'' به عربی، که گزیده‌ای از ''عین‌المعانی'' است؛ ''ذخایر ثمار در معانی اخبار سید مختار'' در ستایش آفریدگار و رسول اکرم (ص)، به فارسی که به وی منسوب است.</p>
<br><!--25096900-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:علوم قرآنی]]