نمایش مبدأ برای سنایی، ابوالمجد مجدود بن آدم (غزنه ۴۷۳ ـ ۵۳۵ ق)


سَنائی، ابوالمَجْد مَجْدودِ بن آدم (غزنه ۴۷۳‌ـ‌‌۵۳۵‌ق)<br>

{{جعبه زندگینامه
|عنوان =ابوالمَجْد مَجْدودِ بن آدم سَنائی
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=غزنه ۴۷۳‌ق
|تاریخ مرگ=۵۳۵‌ق
|دوره زندگی=
|ملیت=ایرانی
|محل زندگی=افغانستان امروز
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =شاعر
|شغل و تخصص های دیگر=عارف
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار  =حدیقة‌الحقیقه (تهران، 1346‌ش)؛ مکاتیب
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =ادبیات فارسی
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}شاعر و عارف ایرانی. نخست مدحِ شاهان غزنوی، چون مسعود سوم و ابراهیم و بهرام‌شاه، کرد، اما چون تندخو و بدزبان بود و از مدح شاهان نیز طَرْفی نبست، به مسافرت در شهرهای خراسان پرداخت. سپس درپی تغییر حال و مجذوبیتی که در سفر حج در او پدیدار شد، و دربارۀ آن روایت‌ها فراوان و گاه با افسانه‌ درآمیخته است، به تصوف و زهد گرایید و در پایان سفر خود در غزنه گوشۀ عزلت اختیار کرد. از این پس مدایح او به سروده‌های زهدی و توحیدی تبدیل شد. شیوۀ خاص او را در نظمِ مواعظ و زهدیات، شاعرانی چون خاقانی شروانی و عبدالرزاق اصفهانی تقلید کرده‌اند. او را نخستین شاعر بزرگ در این اسلوب دانسته‌اند. در قصیده‌سرایی از عنصری و فرخی پیروی می‌کرد. جز اشعار بسیاری در منقبت آل محمد (ص)، به‌ویژه علی (ع)، هجویات و هزلیات نیز دارد. سنایی اولین کسی است که غزل عرفانی سرود. مقبره‌اش در غزنه زیارتگاه دوستداران اوست. از آثارش'': دیوان'' (تهران، ۱۳۴۱‌ش)؛ ''حدیقة‌الحقیقه'' (تهران، ۱۳۴۶‌ش)؛ ''مکاتیب'' به نثر. مثنوی‌های سنایی شامل'' طریق‌التحقیق''، ''سیرالعباد الی‌المعاد''،'' کارنامۀ بلخ/مطایبه‌نامه''،'' عقل‌نامه'' و عشق‌نامه به تصحیح مدرس رضوی در یک مجموعه به‌چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۴۸‌ش).
<br><!--25224900-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]
[[رده:عرفان]]
[[رده:اشخاص و فرقه ها]]