نمایش مبدأ برای شافعی، محمد بن ادریس (غزه ۱۵۰ ـ مصر ۲۰۴ق)


شافعی، محمد بن ادریس (غزه ۱۵۰ ـ مصر ۲۰۴ق)<br>

{{جعبه زندگینامه
|عنوان =محمد بن ادریس شافعی 
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=امام شافعی
|زادروز=غزه ۱۵۰ق
|تاریخ مرگ=مصر ۲۰۴ق
|دوره زندگی=
|ملیت=عرب
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =فقیه
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =مؤسس مکتب فقهی شافعیّه
|جوایز و افتخارات =
|آثار  =الْاُمّ؛ المسند؛ المسنن؛ الحجّة؛ الرساله (در علم اصول فقه)
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =دین اسلام
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}(معروف به: امام شافعی) مؤسس مکتب فقهی شافعیّه. در مکه نزد اسماعیل بن قسطنطین و سفیان بن عینیه، در یمن نزد مطرف بن مازن و عمرو بن ابی سلمه، در عراق نزد وکیع بن جراح و در مدینه حدود دَه سال نزد مالک بن انس درس خواند. در فقاهت به کتاب، سنت، اجماع و قیاس رجوع می‌کرد و به خلاف ابوحنیفه به استحسان بی‌اعتنا بود. ادبیات، شعر، نجوم و طب را نیز نیک می‌دانست. در بغداد و نیز در قاهره در جامع عمرو بن عاص کرسی تدریس داشت. حسن زعفرانی، حسین کرابیسی و ربیع جیزی از شاگردان او بودند. احمد بن حنبل معروف‌ترین شاگرد اوست. یک‌بار به اتهام طرفداری از علویان، در یمن دستگیر و با غل و زنجیر به بغداد فرستاده شد، اما خلیفه هارون‌الرشید او را بخشید. از آثارش: ''الْاُمّ''؛'' المسند''؛ ''المسنن''؛ الحجّة؛'' الرساله'' (در علم اصول فقه). 
<br><!--26019500-->
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:فقه و اصول و احکام]]