نمایش مبدأ برای شیخ محمد مفید شیرازی

شیخ محمد مفید شیرازی (شیراز 1251 - 1325ق)


(نیز با نام: شیخ محمد مفید داور شیرازی، متخلص و مشهور به: داور) فقیه، عارف، حکیم، تذکره‌نویس و شاعر قرن 13ق، فرزند میرزا محمدنبی. در زادگاهش، علوم ادبى و عربى، فقه و اصول و ریاضیات را فرا گرفت. به کرمان رفت و آنجا به [[چله نشینی|چله‌نشینی]] و [[ریاضت]] نیز پرداخت. در شیراز، مدتی به تدریس فقه و اصول و تفسیر کلام پرداخت. مدتی امام جماعت [[شاه چراغ]] در شیراز بود. در زمینه‌ی شاعری، استاد [[فرصت شیرازی (شیراز ۱۲۷۱ـ همان جا ۱۳۳۹ق)|فرصت شیرازی]] و [[قدسی مشهدی، محمد جان (مشهد ح ۹۹۰ـ لاهور ۱۰۵۶ق)|قدسی مشهدی]] بود. در دیوان حافظ چاپ سید محمد قدسی، حواشی بسیاری به امضای «داور» در شرح برخی ابیات دیده می‌شود. شیخ محمد مفید شیرازی در 74 سالگی درگذشت و در قبرستان "درسلم" در جنوب شهر شیراز مدفون شد. 

از آثار اوست: ''اصلاح‌ الالفاظ؛ حاشیه‌‌‌ تفسیر صافی؛ شرح زیارت عاشورا؛ ضیاء القلوب؛ نورالیقین فی شرح الاربعین؛ دیوان اشعار؛ مرآت‌الفصاحه؛ اساس‌الکمال؛ گنج گوهر؛ العشرهٔ‌الکامله؛ الاربعین، در شرح چهل حدیث.''  



<br />