نمایش مبدأ برای شیلر، یوهان (۱۷۵۹ـ۱۸۰۵)


{{جعبه زندگینامه
|عنوان = یوهان شیلر
|نام =Johann Schiller 
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=۱۷۵۹م
|تاریخ مرگ=۱۸۰۵م
|دوره زندگی=
|ملیت=آلمانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =نمایش‌نامه‌نویس
|شغل و تخصص های دیگر=شاعر، مورخ
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =دربارۀ وقار و شأن؛ نامه‌هایی دربارۀ تعلیم زیبایی‌شناختی انسان (هردو در 1793)
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =ادبیات غرب
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =استاد تاریخ دانشگاه ینا
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}
شیلر، یوهان (۱۷۵۹ـ۱۸۰۵)(Schiller, Johann)<br /> [[File:26198600.jpg|thumb|یوهان شیلر]]
نمایش‌نامه‌نویس، شاعر، و مورخ آلمانی. با الهام از جنبش طوفان و طغیان<ref>Sturm und Drang </ref> شعر و نمایش‌نامه می‌نوشت، از‌جمله تریلوژی نمایشی ''والنشتاین''<ref>''Wallenstein''</ref>&nbsp;(۱۷۹۸ـ۱۷۹۹). شیلر آرمان‌گرا بود و غالب آثارش گویای آرزوی آزادی سیاسی و اجتناب ازمیان‌مایگی است. پس از موفقیت نمایش‌نامه‌اش با نام ''راهزنان''<ref>''Die Räuber/The Robbers''</ref>&nbsp;(۱۷۸۱)، تراژدی‌های ''توطئۀ فیسکو در جنووا''<ref>''Die Verschwörung des Fiesko zu Genua/Fiesco, or, the Genoese Conspiracy''</ref>&nbsp;(نخستین نمایش‌نامه تاریخی‌اش) و ''نیرنگ و عشق''<ref>''Kabale und Liebe/Intrigue and Love''</ref>&nbsp;را تکمیل کرد (۱۷۸۳). در ۱۷۸۷ نمایش‌نامۀ کمال‌یافته‌تر ''[[کارلوس، دون (۱۵۴۵ـ۱۵۶۸)|دون کارلوس]]''<ref>''Don Carlos''</ref>&nbsp;را منتشر کرد که به شعر سپید سروده بود و در همین سال «برای شادی<ref>''An die Freude/Ode to Joy''</ref>» را سرود که بعدها [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]] در سمفونی نُهم خود از آن استفاده کرد. در مقام استاد تاریخ دانشگاه [[ینا]]<ref>Jena</ref> از ۱۷۸۹، ''تاریخ جنگ‌های سی‌ساله''<ref>''Geschichte des dreissigjährigen Kreiegs/History of the Thirty Year’s War''</ref>&nbsp;را نوشت و دوستی با [[گوته، یوهان ولفگانگ فون (۱۷۴۹ـ۱۸۳۲)|گوته]] را پس از آن که مدتی میان‌شان اختلاف افتاده بود از سر گرفت. مقالات او در باب زیبایی‌شناسی شامل قطعۀ نقد ادبی با نام ''دربارۀ شعر ساده و احساساتی''<ref>''Über naive und sentimentalische Dichtung/Naive and Sentimental Poetry''</ref>&nbsp;(۱۷۹۵ـ۱۷۹۶) است. شیلر با نوشتن نمایش‌نامه‌های کلاسیک مانند ''والنشتاین''، ''ماریا استوارت''<ref>''Maria Stuart''</ref>&nbsp;(۱۸۰۰)، ''دوشیزۀ اورلئان''<ref>''Die Jungfrau von Orleans/The Maid of Orleans''</ref>۱&nbsp;(۱۸۰۱)، و ''[[تل، ویلهلم|ویلهلم تل]]''<ref>''Wilhelm Tell/William Tell''</ref>&nbsp;(۱۸۰۴) شاخص‌ترین نمایش‌نامه‌نویس آلمانی شد. او در مارباخ<ref>Marbach</ref>، نزدیک [[نکار|رود نکار]]<ref>Neckar </ref>، به‌دنیا آمد. در مقام جراح در هنگی در [[اشتوتگارت]] مشغول خدمت شد. اما پس از دیدار اتفاقی با گوته به شعر و نمایش‌نامه‌نویسی روی آورد. شیلر در ۱۷۸۳ به [[مانهایم]] آمد و در آن‌جا مدیر تئاتر مانهایم او را «شاعر تئاتر» خود کرد. در ۱۷۸۵ به دعوت دوستی به نام کریستیان گوتفریت کورنر<ref>Christian Gottfried Körner</ref> به [[لایپزیگ]]<ref>Leipzig </ref> رفت. در آن‌جا برای نخستین‌بار در آرامش و در مرکز توجه محفلی از دوستان خوبش بود و در سرود «برای شادی» احساسات خود را بیان کرد. رمان نیز نوشت: ''جنایت برای شرف ازدست رفته''<ref>''Der Verbrecher aus verlorener Ehre/The Dishonoured Irreclaimable''</ref>&nbsp;(۱۷۸۶) و رمان ناتمام ''روح پین''<ref>''Der Geisterseher/The Ghost-seer''</ref>&nbsp;(۱۷۸۹). تراژدی او، ''دون کارلوس''، با استقبال مواجه شد و شیلر به نوشتن آثار تاریخی دربارۀ شورش هلندی‌ها رو آورد (۱۷۸۸). در ۱۷۹۳ ''جنگ سی‌ساله'' را تمام کرد، سپس به مطالعۀ فلسفه، مخصوصاً آثار [[کانت، ایمانویل (۱۷۲۴ـ۱۸۰۴)|کانت]] رو آورد؛ و چنان‌که از آثار منثور او در باب هنر و زیبایی پیداست، به دانش فلسفی گسترده‌ای دست یافت. برخی آثار او در این زمینه عبارت‌اند از ''دربارۀ وقار و شأن''<ref>''Über Anmut und Würde/On Grace and Dignity''</ref> و ''نامه‌هایی دربارۀ تعلیم زیبایی‌شناختی انسان''<ref>''Briefe über die Ästhetische Erziehung des Menschen/Letters on the Aesthetic Education of Man''</ref>&nbsp;(هردو در ۱۷۹۳)، و چند رساله در باب تراژدی. کتاب ''دربارۀ شعر ساده و احساساتی'' آخرین کار او در این دوره بود.

&nbsp;

----

[[Category:ادبیات غرب]] 
[[Category:شعر (اشخاص و آثار)]] 
[[Category:تاریخ جهان]] 
[[Category:مورخان و کتاب های تاریخ]] 
[[Category:تئاتر]] 
[[Category:جهان - اشخاص و گروه ها]]
<references />