نمایش مبدأ برای طباطبایی، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۱ـ قم ۱۳۶۰ش)


طباطبایی، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۱ـ قم ۱۳۶۰ش)<br>
{{جعبه زندگینامه
|عنوان = محمدحسین طباطبایی
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=علامه طباطبایی
|زادروز=تبریز ۱۲۸۱ش
|تاریخ مرگ= قم ۱۳۶۰ش
|دوره زندگی=
|ملیت=ایرانی
|محل زندگی=تبریز و نجف و قم
|تحصیلات و محل تحصیل=تحصیل مقدمات علوم در زادگاهش
| شغل و تخصص اصلی =فیلسوف
|شغل و تخصص های دیگر=عارف، مفسر و فقیه امامی
|سبک =
|مکتب =
|سمت =مدرس و مفسر قرآن، فلسفه و عرفان نظری
|جوایز و افتخارات =بنیانگذار حرکت فرهنگی نوین در حوزۀ علمیه در دوران معاصر
|آثار  =تفسیر المیزان؛ بدایة‌الحکمة؛ نهایةالحکمة؛ مجموعه رسائل توحیدی؛ مجموعه رسائل منطقی؛ شیعه‌ در اسلام؛ اصول فلسفه و روش رئالیسم؛ علی و فلسفۀ الهی؛ قرآن در اسلام
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =دین اسلام
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}[[پرونده: 29010400-1.jpg | بندانگشتی|محمدحسین طباطبایی ]][[پرونده: 29010400-2.jpg | بندانگشتی|محمدحسین طباطبایی ]][[پرونده: 29010400-5.jpg | بندانگشتی|محمدحسین طباطبایی ]](مشهور به: علامه طباطبایی) فیلسوف، عارف، مفسر و فقیه امامی. پس از تحصیل مقدمات علوم در زادگاهش، راهی نجف شد (۱۳۰۴ش) و فقه و اصول را نزد میرزا محمدحسن نائینی، [[اصفهانی، محمدحسین|محمدحسین اصفهانی]] (مشهور به کمپانی) و [[اصفهانی، سید ابوالحسن (۱۲۴۶ ـ کاظمین ۱۳۲۴ش)|سید ابوالحسن اصفهانی]]، و علوم عقلی را از سیدحسین بادکوبه‌ای فراگرفت و در عرفان و سیر و سلوک از محضر [[قاضی طباطبایی، علی آقا (تبریز ۱۲۸۵ـ نجف ۱۳۶۶ق)|سیدعلی قاضی طباطبایی]] بهره برد و مدارج عالی عرفان عملی را طی کرد. در ۱۳۱۴ به تبریز بازگشت و برای امرار معاش مدّت دَه سال به‌کار کشاورزی پرداخت و همزمان، موفق به نگارش مجموعۀ ''رسایل توحیدی'' و مجموعۀ ''رسایل منطقی'' شد. در ۱۳۲۴ به قم رفت و تا پایان عمر به تدریس و تفسیر قرآن، فلسفه و عرفان نظری پرداخت و شاگردان برجستۀ فراوانی تربیت کرد. [[مطهری، مرتضی (فریمان ۱۲۹۸ـ تهران ۱۳۵۸ش)|مرتضی مطهری]]، [[جوادی آملی، عبدالله (۱۳۱۲ش)|جوادی آملی]]، حسن‌زاده آملی، [[حسینی تهرانی، محمدحسین (تهران ۱۳۰۵ـ مشهد ۱۳۷۴ش)|حسینی تهرانی]]، [[ابراهیمی دینانی، غلام حسین (اصفهان ۱۳۱۳ش)|ابراهیمی دینانی]] و سیدجلال آشتیانی ازجمله شاگردان او هستند. وی اگرچه از وامداران فکری حکمت متعالیه بوده، اما با نگرشی عقلانی در مواجهۀ جدّی با فلسفۀ غرب، به بحث معرفت‌شناسی پرداخته و سعی در ارائۀ منظومه‌ای معرفتی داشته است. علامه طباطبایی در مباحث تفسیری، به‌ویژه در تفسیر قرآن، با تفکیک حوزۀ تفسیر عقلانی، حوزۀ روایی و حوزۀ تاریخی، نگرشی نو را در برداشت از قرآن کریم به‌دست داده و روش تفسیری خود را به تأسّی از استاد عارفش تفسیر قرآن به قرآن نامیده است. او بنیانگذار حرکت فرهنگی نوین در حوزۀ علمیه در دوران معاصر بود و نوآوری‌های او در مباحث فلسفی و تفسیری از اهمیتی بسزا برخوردار است. اشعاری از او با درون‌مایه‌های عرفانی برجای مانده است. از آثارش: تفسیر المیزان؛ ''بدایة‌الحکمة''؛ ''نهایةالحکمة''؛ ''مجموعه رسائل توحیدی''؛ ''مجموعه رسائل منطقی''؛ ''شیعه‌ در اسلام''؛ ''اصول فلسفه و روش رئالیسم''؛ ''علی و فلسفۀ الهی''؛ ''قرآن در اسلام''.
<br><!--29010400-->
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:فقه و اصول و احکام]]
[[رده:عرفان]]
[[رده:اشخاص و فرقه ها]]
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]]
[[رده:اسلام، ایران و شرق]]