نمایش مبدأ برای فضل بن شاذان، ابومحمد ( ـ ۲۶۰ق)


فَضْل بن شاذان، ابومحمد ( ـ نیشابور ۲۶۰ق)<br/> محدث، فقیه و از متکلمان بزرگ شیعه در اواخر دوران ائمه طاهرین. شیخ طوسی در رجال خود، او را از اصحاب حضرت امام علی‌النقی (ع) و امام حسن عسکری (ع) دانسته و از ۳۲ کتاب فضل نام می‌برد. نجاشی در کتاب رجال خود او را راوی امام محمدتقی (ع) و امام رضا (ع) می‌داند و او را دانشمندی موثق که صاحب مقامی والاست برمی‌شمرد. به گزارش کَشّی در کتاب رجال، تألیفات او به ۱۸۰ کتاب می‌رسد. شیخ صدوق، او را شاگرد حضرت رضا (ع) دانسته و او را در همۀ علوم دینی برجسته می‌شمرد. خاندان وی، همگی اهل علم و فضل بوده‌اند. پدرش از شاگردان یونس بن عبدالرحمن از اصحاب امام موسی بن جعفر (ع) بوده ‌است. ازجمله استادان او می‌توان از محمد بن ابی عمیر و حسن بن محبوب نام برد. عده‌ای از بزرگان و محدثینی چون علی بن قُتیبه نیشابوری و سهل بن فارسی از شاگردان او بوده‌اند. مهم‌ترین کتاب فضل که چاپ شده است، «''ایضاح''» در علم کلام است و در اثبات حقانیت مذهب جعفری است. از دیگر آثار اوست: ''رجال''؛ ''اثبات'' ''رجعت''؛ ''العین''؛ ''الوعید''؛ ''استطاعت''؛ ''رد'' ''بر'' ''اهل'' ''تعطیل''؛ ''اعراض و'' ''جواهر''؛ ''علل''؛ ''ایمان''؛ ''رد بر'' ''غالیان'' ''محمدیه''؛ ''نقض'' ''بر'' ''اسکافی''. فضل در زمان امام حسن عسکری (ع)، وفات یافت. آرامگاه او در نیشابور زیارتگاه مردم است.<br/> <!--33125800-->

[[Category:دین اسلام]] [[Category:تاریخ و فرهنگ تشیع]] [[Category:حدیث شناسی]] [[Category:فقه و اصول و احکام]] [[Category:فلسفه ، منطق و کلام]] [[Category:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]]