نمایش مبدأ برای فلوطین (مصر ۲۰۵ـ۲۷۰م)


فِلوطین (مصر ۲۰۵ـ۲۷۰م)(plotinus)<br/> [[File:33148100.jpg|thumb|فِلوطين]]

{{جعبه زندگینامه
|عنوان =فِلوطین
|نام =plotinus
|نام دیگر= پلوتینوس؛ افلوطین
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=مصر 205م
|تاریخ مرگ=270م
|دوره زندگی=
|ملیت=رومی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =فیلسوف
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =بنیادگذار مکتب نوافلاطونی
|آثار =اِنِئادها (یا: تاسوعات)
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =فلسفه ، منطق و کلام
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}

(یا: پلوتینوس؛ افلوطین) فیلسوف رومی، بنیادگذار مکتب نوافلاطونی<ref>Neoplatonism</ref>. در اسیوط<ref>Asyut</ref>، واقع در مصر، متولد شد. به مدت دَه سال نزد آمونیاس ساکاس<ref>Ammonius Saccas</ref> در اسکندریه تحصیل کرد و در حدود ۲۴۴م به رم<ref>Rome</ref> رفت و در آن‌جا مکتبی بنیاد نهاد. فلوطین دربارۀ دانایی فیثاغورسی<ref>Pythagorean</ref> و افلاطونی<ref>Platonic </ref> و نیز دربارۀ ریاضت‌گرایی<ref>asceticism</ref> سخن می‌گفت. تأثیر سخنان وی در شنوندگانش چنان بود که برخی از آنان ثروتشان را به مستمندان می‌بخشیدند، بردگانشان را آزاد و زندگی خود را وقف مطالعه و پرهیزگاری مرتاضانه می‌کردند. پلوتینوس در ۶۰سالگی، با اجازۀ گالینوس<ref>Gallienus</ref>، امپراتور روم، طرحی ریخت تا جامعه‌ای اشتراکی براساس الگوی ''جمهوری''<ref>''Republic''</ref> افلاطون برپا دارد، اما این طرح به‌سبب مخالفت مشاوران گالینوس به شکست انجامید. پلوتینوس تا پایان عمر به تدریس و نگارش ادامه داد. آثارش مشتمل بودند بر ۵۴ رساله به زبان یونانی، به‌نام ''اِنِئاد''<ref>''Enneads''</ref>''ها''/تاسوعات، شش گروه که هریک نُه کتاب را شامل می‌شد. احتمال می‌رود که شاگردش فرفوریوس<ref>Porphyry</ref>، که نوشته‌های او را ویرایش می‌کرد، چنین ترتیبی داده باشد. نظام فکری فلوطین عمدتاً بر پایۀ «نظریۀ مُثُل<ref>theory of ideas </ref>» افلاطون استوار بود، اما در حالی که افلاطون مُثل ازلی<ref>archetypal ideas</ref> را حلقه‌های پیوندی میان پروردگار متعالی و جهان ماده می‌انگاشت، فلوطین آموزۀ صدور یا فیض<ref>emanation</ref> را پذیرفت. در این آموزه، این فکر به ذهن القا می‌شود که نیروها به‌گونه‌ای پیوسته از طریق چند عامل، از «هستی مطلق<ref>Absolute Being </ref>» یا احدیت به جهان مخلوق انتقال می‌یابند؛ نخستین این عوامل عقل ناب<ref>pure intellect</ref> است، که روح جهان<ref>soul of the world</ref> از آن سرچشمه می‌گیرد؛ از این عقل، به‌نوبت، روان‌های آدمیان و جانوران و سرانجام ماده پدید می‌آید. از این رو، موجودات انسانی به دو جهان تعلق دارند، جهان محسوسات و جهان عقل ناب. از آن‌جا که ماده<ref>matter</ref> علت هر گونه بدی است، هدف زندگی باید گریز از جهانِ مادی محسوسات باشد و به‌همین سبب مردم باید از همۀ تمایلات خاکی روی برتابند و به تأمل عقلانی<ref>intellectual meditation</ref> روی آورند. اشخاص، با پالایش جان از راه اندیشه‌ورزی، می‌توانند خود را به‌تدریج به مرحله‌ای از روشن‌بینی برای شناخت عقل و سرانجام به وحدتی کامل و خلسه‌آمیز با احدیت، یعنی خدا، ارتقا دهند. فلوطین ادعا می‌کرد که در طول عمر خود چندین‌بار طعم این خلسۀ ملکوتی را چشیده است. نیز ← [[نوافلاطونی_گرایی|نوافلاطونی_گرایی]]

&nbsp;

----

[[Category:فلسفه ، منطق و کلام]] [[Category:فلسفه نوافلاطونی]]