نمایش مبدأ برای قطعی الصدور و ظنی الدلاله

قطعی الصدور و ظنّی الدلاله

اصطلاحی در [[کلام، علم|علم کلام]] و [[حدیث]]. اندیشمندان اتفاق نظر دارند که [[قرآن]] به ‌صورت [[تواتر]] لفظی (قرائت و کتابت متصل و مکرر) از پیامبر (ص) به مسلمانان رسیده و چون تواتر لفظی موجب قطع و یقین است، لذا قرآن قطعی‌الصدور است؛ یعنی این مجموعۀ پیام‌های آسمانی (وحیانی) کلاً همان است که وحی شده و افزود و کاست و دست‌خوردگی ندارد، اما دلالت آن قطعی نیست، بلکه ظنی است، به این دلیل که روایات آن ظنّی‌الصدور است، یعنی به صدور آن از معصومین (ع) یقین نداریم، اما وقتی صحت و اصالت حدیثی با شرایط معین معلوم شد، دلالت آنها قطعی است.
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]]
[[رده:کلام – مفاهیم و اصطلاحات]]