بولز، پیر (۱۹۲۵): تفاوت میان نسخه‌ها

[[File:بولز- 1.jpg|thumb|left|پیر بولز]][[File:بولز- 2.jpg|thumb|left|پیر بولز]]بولِز، پیِر (۱۹۲۵- 2016م)(Boulez, Pierre)

</ref> پاریس، استودیوای پژوهشی در زمینۀ موسیقی بود، که در ۱۹۷۷ گشایش یافت. موسیقی او، که بسیار به اندیشه‌های سریالیسم<ref>serialism</ref> وابسته است و سبکی اکسپرسیونیستی دارد، عبارت‌اند از کانتاتاهای ''قیافۀ مناسب برای ازدواج''<ref> ''Le Visage Nuptial''</ref> (۱۹۴۶ـ۱۹۵۲) ''چکش بی‌استاد''<ref> ''Marteau sans maître ''</ref> (۱۹۵۳ـ۱۹۵۵)، هر دو بر اشعاری از رنه شار<ref>René Char </ref>؛ ''چروک در مقابل چروک''<ref>''Pli selon pli ''</ref> (۱۹۶۲) برای سوپرانو و ارکستر؛ و ''پاسخ‌ها''<ref>''Réponse ''</ref> (۱۹۸۱) برای تک‌خوان‌ها، ارکستر، نوارها، و صداهای رایانه‌ای. بولز در مون‌بریزون<ref>Montbrison</ref> بر کنارۀ رود لوآر<ref> River Loire </ref> به‌دنیا آمد. پس از رهاکردن تحصیل در رشتۀ ریاضیات، در کنسرواتوار پاریس از اولیویه مسیان<ref>Olivier Messiaen </ref> تعلیم گرفت، و در ۱۹۴۶ دورۀ فن سری‌سازی رنه لایبوویتس<ref>René Leibowitz </ref> را گذراند. در همان سال برای کمپانی تئاتر رنو ـ بارو<ref>Renaud-Barrault theatre Company </ref> نیز کار کرد و در سال‌های ۱۹۵۳ـ۱۹۵۴ همراه با ژان ـ لوئی بارو<ref>Jean-Louis Barrault </ref> «دومِن موزیکال<ref>Domaine Musical </ref>» را بنیاد گذاشت که در زمینۀ موسیقی نوین فعالیت تخصصی می‌کرد. بولز به گروه آهنگ‌سازان پیشتاز تعلق دارد، و ریشه‌های سبک او را در کار دبوسی<ref>Debussy</ref> و وبرن<ref> Webern </ref>، و نیز در اندیشه‌های جیمز جویس<ref>James Joyce </ref> و استفان مالارمه<ref>Stéphane Mallarmé </ref> می‌توان یافت. بولز از پیش‌گامان سری‌سازی انتگرال برشمرده می‌شود، اما بعدها عناصر آزادانه‌تری را وارد موسیقی خود کرد. بولز از رهبران مهم ارکستر در زمینۀ موسیقی نوین پیشرفته است. در سال‌های ۱۹۷۱ـ۱۹۷۵، رهبر اصلی ارکستر سمفونی بی‌بی‌سی<ref>BBC </ref>، و در سال‌های۱۹۷۱ـ۱۹۷۷، رهبر ارکستر فیلارمونیک نیویورک<ref>NewYork Philharmonic Orchestra </ref> بود، و اجراهای برجسته‌ای از آثار بِرگ<ref>Berg </ref>، بارتوک<ref>Bartok </ref>، استراوینسکی<ref>Stravinsky </ref>، و اعضای مکتب دوم وین ارائه داد، ازجمله اجرای ''موسی و هارون''<ref>''Moses und Aron ''</ref> اثر شونبرگ<ref>Schoenberg </ref> در لندن (۱۹۷۴). در بایرویت<ref>Bayreuth </ref> به رهبری اپراهای واگنر<ref>Wagner </ref> پرداخت و در ۱۹۶۶ ''پارسیفال''<ref>''Parsifal ''</ref> و در ۱۹۶۷ ''حلقه''<ref>''The Ring ''</ref> را اجرا کرد، و نخستین اجرای کامل اپرای برگ، ''لولو''<ref>''Lulu ''</ref>، را در ۱۹۷۹ در پاریس ارائه داد. آثار اولیۀ او (شامل ''سوناتینای فلوت''<ref>''Flute Sonatina ''</ref> (۱۹۴۶)، ''قیافۀ مناسب برای ازدواج''، و دو سونات پیانوی نخست) بر محور پیشروی‌ها و بسط‌های فن سری‌سازی وبرن ساخته شده‌اند. ''ساختارها''<ref>''Structures''</ref> (۱۹۵۲) برای دو پیانو نقطۀ عطفی در سیر تکامل او برشمرده می‌شود، و مفاهیم مربوط به مجموعه‌ای از کشش‌ها، تأکیدها، و لحن‌ها را، وارد کار می‌کند، که نخست مسیان آن‌ها را رواج داد. کارهای بعدی، مثل ''چکش بی‌استاد''، سونات پیانوی سوم، و ''چروک در مقابل چروک'' این اندیشه‌ها را با انعطاف بیشتری بسط می‌دهند، و در نهایت به استفاده از فرم‌های آزادی می‌رسند (مثل سونات پیانوی سوم) که در آن‌ها نظم و ترتیب عناصر سازندۀ موسیقی را خود اجراکننده تعیین می‌کند. از دهۀ ۱۹۶۰ در مقام رهبر ارکستر به چهره‌ای مشهور بدل شد، و در ۲۰۰۱ انجمن فیلارمونیک سلطنتی<ref> Royal Philharmonic Society </ref> لندن، او را رهبر ارکستر سال اعلام کرد. کتاب ''بولز دربارۀ موسیقی امروز''<ref>''Boulez on Music Today''</ref> (۱۹۷۱) نوشتۀ اوست.