باله سلطنتی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
بالۀ سلطنتی (Royal Ballet)<br/> کمپانی و مدرسۀ پیشرو باله در انگلستان که محل آن در اپرای سلطنتی<ref>Royal Opera House</ref>، در کاونت گاردن، لندن، است. تا ۱۹۵۶ به نام بالۀ سَدلِرز ولز<ref>Sadler’s Wells Ballet</ref> شناخته میشد، و آن را نینِت دو والوآ<ref>Ninette de Valois</ref> در ۱۹۳۱ تأسیس کرد و در ۱۹۴۶ به کاونت گاردن<ref>Covent Garden</ref> انتقال یافت. در ۱۹۳۵ فردریک اشتون<ref>Frederick Ashton </ref> طرّاح رقص اصلیِ آنجا بود و سبک اصیل بالۀ انگلیسی را در آن مکان پدید آورد. مارگو فانتِین<ref>Margot Fonteyn</ref>، رودولف نورهیِف<ref>Rudolf Nureyev</ref>، آلیسیا مارکووا<ref>Alicia Markova </ref>، و آنتوانت سیبلی<ref>Antoinette Sibley</ref> از رقصندگانِ آن بودند. اَنتونی داول<ref>Anthony Dowell</ref> از ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ مدیر و گردانندۀ این کمپانی بود و پس از او راس استرتن<ref>Ross Stretton</ref> منصوب شد. نینِت دو والوآ بهدعوتِ لیلیان بِیلیس<ref>Lilian Baylis</ref> در جنب تئاتر سدلِرز ولز در ۱۹۳۱، کمپانی بالۀ خود را تأسیس کرد. بالۀ ویک ـ ولز<ref>Vic-Wells Ballet</ref> بیشتر به هنر و تکنیکِ آلیسیا مارکووا و سیاستهای دو والوآ متّکی بود. در ۱۹۹۰ نام آنجا به بالۀ سلطنتی بیرمنگام<ref>Birmingham Royal Ballet</ref> تغییر یافت. اَشتون بالههایی همچون ''مارگارت و آرماند<ref>Marguerite and Armand</ref>'' را برای مارگو فانتِین تدارک دید. فانتِین، بالرینی بود که همکاریاش با رودولف نورهیف عصر طلاییِ بالۀ سلطنتی را رقم زد. در زمان مدیریت اَنتونی داوِل سیاستِ احیای کلاسیکهای باله در دستور کار کمپانیِ قرار گرفت؛ ازجمله کارهای او ''دریاچۀ قو<ref>Swan Lake</ref>'' (۱۹۸۷)، است که کاملاً با طرّاحی رقص اصلیِ باله در ۱۸۹۵ مطابق بود. داول همچنین اجرای جدیدی از ''زیبای خفته<ref>The Sleeping Beauty</ref>'' (۱۹۹۴) را بر روی صحنه آورد؛ این اثر نخستینبار در واشینگتن دیسی<ref>Washington DC </ref> اجرا شده بود. در ۱۹۹۴/۱۹۹۵ برنامههای شامگاهیِ کمپانی به اجرای رپرتوآر اَشتون اختصاص داده شد. بالۀ سلطنتی به آثار نو نیز علاقه نشان داده است و ''شاهزادۀ پاگودها<ref>The Prince of the Pagodas</ref>'' (۱۹۸۹) از کِنِت مکمیلان<ref>Kenneth MacMillan</ref>، ''سیرانو<ref>Cyrano </ref>'' (۱۹۹۱)، و ''مزار<ref>Tombeux </ref>'' (۱۹۹۳) از دیوید بینتلی<ref>David Bintley</ref>، و ''مستر وُردلی وایز<ref>Mr Worldly Wise</ref>'' (۱۹۹۵) اثر توآیلا تارپ<ref>Twyla Tharp</ref> را سفارش داد و در برنامههای خود گنجاند. در فاصلۀ ۱۹۹۷/۱۹۹۸ بهسبب گسترشِ فعالیت اپرای سلطنتی، کمپانیِ بالۀ سلطنتی به میعادگاه هنریِ لندن تبدل شده است.<br/> <!--12102400--> | بالۀ سلطنتی (Royal Ballet)<br/> کمپانی و مدرسۀ پیشرو باله در انگلستان که محل آن در اپرای سلطنتی<ref>Royal Opera House</ref>، در کاونت گاردن، لندن، است. تا ۱۹۵۶ به نام بالۀ سَدلِرز ولز<ref>Sadler’s Wells Ballet</ref> شناخته میشد، و آن را نینِت دو والوآ<ref>Ninette de Valois</ref> در ۱۹۳۱ تأسیس کرد و در ۱۹۴۶ به کاونت گاردن<ref>Covent Garden</ref> انتقال یافت. در ۱۹۳۵ فردریک اشتون<ref>Frederick Ashton </ref> طرّاح رقص اصلیِ آنجا بود و سبک اصیل بالۀ انگلیسی را در آن مکان پدید آورد. مارگو فانتِین<ref>Margot Fonteyn</ref>، رودولف نورهیِف<ref>Rudolf Nureyev</ref>، آلیسیا مارکووا<ref>Alicia Markova </ref>، و آنتوانت سیبلی<ref>Antoinette Sibley</ref> از رقصندگانِ آن بودند. اَنتونی داول<ref>Anthony Dowell</ref> از ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ مدیر و گردانندۀ این کمپانی بود و پس از او راس استرتن<ref>Ross Stretton</ref> منصوب شد. نینِت دو والوآ بهدعوتِ لیلیان بِیلیس<ref>Lilian Baylis</ref> در جنب تئاتر سدلِرز ولز در ۱۹۳۱، کمپانی بالۀ خود را تأسیس کرد. بالۀ ویک ـ ولز<ref>Vic-Wells Ballet</ref> بیشتر به هنر و تکنیکِ آلیسیا مارکووا و سیاستهای دو والوآ متّکی بود. در ۱۹۹۰ نام آنجا به بالۀ سلطنتی بیرمنگام<ref>Birmingham Royal Ballet</ref> تغییر یافت. اَشتون بالههایی همچون ''مارگارت و آرماند<ref>Marguerite and Armand</ref>'' را برای مارگو فانتِین تدارک دید. فانتِین، بالرینی بود که همکاریاش با رودولف نورهیف عصر طلاییِ بالۀ سلطنتی را رقم زد. در زمان مدیریت اَنتونی داوِل سیاستِ احیای کلاسیکهای باله در دستور کار کمپانیِ قرار گرفت؛ ازجمله کارهای او ''دریاچۀ قو<ref>Swan Lake</ref>'' (۱۹۸۷)، است که کاملاً با طرّاحی رقص اصلیِ باله در ۱۸۹۵ مطابق بود. داول همچنین اجرای جدیدی از ''زیبای خفته<ref>The Sleeping Beauty</ref>'' (۱۹۹۴) را بر روی صحنه آورد؛ این اثر نخستینبار در واشینگتن دیسی<ref>Washington DC </ref> اجرا شده بود. در ۱۹۹۴/۱۹۹۵ برنامههای شامگاهیِ کمپانی به اجرای رپرتوآر اَشتون اختصاص داده شد. بالۀ سلطنتی به آثار نو نیز علاقه نشان داده است و ''شاهزادۀ پاگودها<ref>The Prince of the Pagodas</ref>'' (۱۹۸۹) از کِنِت مکمیلان<ref>Kenneth MacMillan</ref>، ''سیرانو<ref>Cyrano </ref>'' (۱۹۹۱)، و ''مزار<ref>Tombeux </ref>'' (۱۹۹۳) از دیوید بینتلی<ref>David Bintley</ref>، و ''مستر وُردلی وایز<ref>Mr Worldly Wise</ref>'' (۱۹۹۵) اثر توآیلا تارپ<ref>Twyla Tharp</ref> را سفارش داد و در برنامههای خود گنجاند. در فاصلۀ ۱۹۹۷/۱۹۹۸ بهسبب گسترشِ فعالیت اپرای سلطنتی، کمپانیِ بالۀ سلطنتی به میعادگاه هنریِ لندن تبدل شده است.<br/> <!--12102400--> | ||
---- | |||
[[Category:رقص]] [[Category:باله]] | [[Category:رقص]] [[Category:باله]] | ||