از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
|
| |
|
| صالحی بَرَغانی، محمدصالح ( ـ برغان ۱۲۷۱ق)<br>
| | #تغییرمسیر[[محمدصالح برغانی قزوینی]] |
| مفسر و فقیه امامی. مقدمات فقه را در قزوین نزد پدرش، ملا محمد ملایکه، و علوم عقلی را در اصفهان نزد ملا آقا محمد بیدآبادی آموخت. در کربلا به حوزۀ درس وحید بهبهانی پیوست و مدارج عالی اجتهاد را نزد سیّد علی طباطبایی و سیّد جعفر کاشف‌الغطاء در نجف گذراند. سپس به میهنش بازگشت و در تهران به‌تدریس پرداخت. دخالت انگلیسی‌ها در سیاست ایران، سبب شد تا او در فتوای خود، هرگونه جنگ و یا ترک مخاصمه و قرارداد صلح را مستلزم اذن فقها بداند. این تصمیم منجر‌به برخورد برغانی با فتحعلی‌شاه قاجار و متعاقباً تبعید او به عراق شد. باردیگر به ایران بازگشت و سه مدرسۀ متصل به‌هم و کتابخانه‌ای در قزوین بنا کرد. در ۱۲۶۴، به کربلا بازگشت و تا پایان زندگانیش مرجع شیعیان بود. از وی کمابیش ۳۰۰ کتاب باقی مانده که نام ۵۴ اثر او در مقدمۀ ''موسوعة‌البرغانی فی فقه‌الشیعه'' ذکر شده است. از تفاسیر وی: ''تفسیر مفتاح‌الجنان فی حل رموزالقرآن'' (در ۸ جلد)؛ ''تفسیر بحرالعرفان و معدن‌الایمان'' (در ۱۷ جلد)؛ ''تفسیر اسرارالقرآن؛ الناسخ و منسوخ؛ کنزالعرفان فی تفسیرالقرآن'' (در ۲۷ جلد)؛ ''معدن‌الانوار و مشکوةالاسرار''؛ ''تفسیر فضائل امیرالمؤمنین (ع)''.
| |
| <br><!--27010200-->
| |
| [[رده:دین اسلام]]
| |
| [[رده:فقه و اصول و احکام]]
| |
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۷
