پوچینی، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴م): تفاوت میان نسخه‌ها

Giacomo Puccini
جاکومو پوچّینی‌; Giacomo Puccini
زادروز	لوکا ۱۸۵۸م;
درگذشت	۱۹۲۴م
ملیت	ایتالیایی
شغل و تخصص اصلی	آهنگ‌ساز اپرا
آثار	مانون لسکو (۱۸۹۳م)، لابوهِم (۱۸۹۶م)، توسکا (۱۹۰۰م)، مادام باترفلای (۱۹۰۴م)، اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶م)، اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا، جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸م)
گروه مقاله	موسیقی

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۵

پوچّینی‌، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴م) (Puccini, Giacomo)

آهنگ‌ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان‌دهندۀ استعدادی فوق‌العاده در آفریدن ملودی و جلوه‌های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ‌های داستانی غریب و حیرت‌انگیز با عناصر وِریسمو (واقع‌گرایی)‌اند. ازجمله اپراهای اوست: مانون لسکو^[۱] (۱۸۹۳م)، لابوهِم^[۲] (۱۸۹۶)، توسکا^[۳] (۱۹۰۰م)، مادام باترفلای^[۴] (۱۹۰۴م)، و اپرای ناتمام توراندخت^[۵] (۱۹۲۶م). پوچّینی در لوکا^[۶] به‌دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ‌سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱م)، پسرش آنتونیو پوچّینی^[۷] (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲م)، نوه‌اش دومِنیکو پوچّینی^[۸] (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵م)، و نتیجه‌اش میکِله پوچّینی^[۹] (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴م). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹‌سالگی ارگ‌نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو^[۱۰] شد و یک موتت ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان^[۱۱] فرستاد، و او در آن‌جا آهنگ‌سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی^[۱۲] (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷م) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی^[۱۳] آموخت. در آن زمان یک کاپریچّو سینفونیکو^[۱۴] برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک‌پرده‌ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو^[۱۵]، شرکت کند و پوچّینی اپرای اشباح^[۱۶] را ساخت؛ اما جایزه نصیب کاوالِّریا روستیکانا^[۱۷] اثر پیِترو ماسکانْیی^[۱۸] شد. با‌این‌حال اشباح در ۱۸۸۴م در میلان به‌ روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی^[۱۹] به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، اِدگار^[۲۰] (۱۸۸۹م)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳م در تورینو^[۲۱] با مانون لِسکو اولین موفقیت بزرگ خود را به‌دست آورد؛ در ۱۸۹۶م نیز لابوهِم در همان شهر به روی صحنه رفت. توسکا، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی‌ناپذیر رنگ‌آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ دخترکی از غرب^[۲۲] را در اپرای متروپولیتن^[۲۳] نیویورک به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز پرستو^[۲۴] (۱۹۱۷م)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه‌ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، توراندخت، تعدادی از خیال‌پردازانه‌ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی‌رحمی، احساساتی‌گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال‌های عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در بروکسل درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس وردی^[۲۵] و هارمونی غنی امپرسیونیست^[۲۶]های مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرای قاب‌عکس سه‌تایی^[۲۷]، باشلق^[۲۸]، خواهر آنجِلیکا^[۲۹]، و جانّی اسکیکّی^[۳۰] (۱۹۱۸م). ارکستری و کُرال اسکِرتسو سینفونیکو^[۳۱] برای ارکستر (بعدها در لابوهم به‌کار رفت)؛ کانتات یونو (جونو)^[۳۲]؛ یک مس و یک موتِت سرود رم^[۳۳] برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.

↑ Manon Lescaut
↑ La Bohème
↑ Tosca
↑ Madame Butterfly
↑ Turandot
↑ Lucca
↑ Antonio Puccini
↑ Domenico Puccini
↑ Michele Puccini
↑ San Martino
↑ Milan Conservatory
↑ Antonio Bazzini
↑ Amilcare Ponchielli
↑ Capriccio Sinfonico
↑ Sonzogno
↑ Le Villi
↑ Cavalleria rusticana
↑ Pietro Mascagni
↑ Ricordi
↑ Edgar
↑ Turin
↑ La fanciulla del West/The Golden Girl of the West
↑ Metropolitan Opera House
↑ La rondine
↑ Verdi
↑ Impressionist
↑ Trittico
↑ Il tabarro
↑ Suor Angelica
↑ Gianni Schicchi
↑ Scherzo Sinfonico
↑ Juno
↑ Inno a Roma

[1] Manon Lescaut

[2] La Bohème

[3] Tosca

[4] Madame Butterfly

[5] Turandot

[6] Lucca

[7] Antonio Puccini

[8] Domenico Puccini

[9] Michele Puccini

[10] San Martino

[11] Milan Conservatory

[12] Antonio Bazzini

[13] Amilcare Ponchielli

[14] Capriccio Sinfonico

[15] Sonzogno

[16] Le Villi

[17] Cavalleria rusticana

[18] Pietro Mascagni

[19] Ricordi

[20] Edgar

[21] Turin

[22] La fanciulla del West/The Golden Girl of the West

[23] Metropolitan Opera House

[24] La rondine

[25] Verdi

[26] Impressionist

[27] Trittico

[28] Il tabarro

[29] Suor Angelica

[30] Gianni Schicchi

[31] Scherzo Sinfonico

[32] Juno

[33] Inno a Roma

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

[۲۵]

[۲۶]

[۲۷]

[۲۸]

[۲۹]

[۳۰]

[۳۱]

[۳۲]

[۳۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{جعبه زندگینامه|عنوان=جاکومو پوچّینی‌|نام=Giacomo Puccini|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=لوکا۱۸۵۸م|تاریخ مرگ=۱۹۲۴م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز اپرا|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=مانون لسکو (۱۸۹۳)، لابوهِم (۱۸۹۶)، توسکا (۱۹۰۰)، مادام باترفلای (۱۹۰۴)، اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶)، اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا،  جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}پوچّینی‌، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴)
+{{جعبه زندگینامه|عنوان=جاکومو پوچّینی‌|نام=Giacomo Puccini|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=لوکا ۱۸۵۸م|تاریخ مرگ=۱۹۲۴م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز اپرا|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=مانون لسکو (۱۸۹۳م)، لابوهِم (۱۸۹۶م)، توسکا (۱۹۰۰م)، مادام باترفلای (۱۹۰۴م)، اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶م)، اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا، جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸م)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}پوچّینی‌، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴م) (Puccini, Giacomo)[[پرونده:Puccini, Giacomo.jpg|بندانگشتی|جاکومو پوچینی]]
-(Puccini, Giacomo)
+آهنگ‌ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان‌دهندۀ استعدادی فوق‌العاده در آفریدن ملودی و جلوه‌های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ‌های داستانی غریب و حیرت‌انگیز با عناصر وِریسمو (واقع‌گرایی)‌اند. ازجمله اپراهای اوست: ''مانون لسکو''<ref>''Manon Lescaut''</ref> (۱۸۹۳م)، ''لابوهِم''<ref>''La Bohème'' </ref> (۱۸۹۶)، ''توسکا''<ref>''Tosca''</ref> (۱۹۰۰م)، ''مادام باترفلای''<ref>''Madame Butterfly'' </ref> (۱۹۰۴م)، و اپرای ناتمام ''توراندخت''<ref>''Turandot'' </ref> (۱۹۲۶م). پوچّینی در [[لوکا، شهر|لوکا]]<ref>Lucca </ref> به‌دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ‌سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱م)، پسرش آنتونیو پوچّینی<ref>Antonio Puccini </ref> (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲م)، نوه‌اش دومِنیکو پوچّینی<ref>Domenico Puccini </ref> (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵م)، و نتیجه‌اش میکِله پوچّینی<ref>Michele Puccini </ref> (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴م). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹‌سالگی [[ارگ|ارگ‌]]<nowiki/>نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو<ref>San Martino </ref> شد و یک [[موتت]] ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان<ref>Milan Conservatory</ref> فرستاد، و او در آن‌جا آهنگ‌سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی<ref> Antonio Bazzini</ref> (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷م) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی<ref>Amilcare Ponchielli </ref> آموخت. در آن زمان یک ''کاپریچّو سینفونیکو''<ref>''Capriccio Sinfonico'' </ref> برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک‌پرده‌ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو<ref>Sonzogno </ref>، شرکت کند و پوچّینی اپرای ''اشباح''<ref>Le Villi </ref> را ساخت؛ اما جایزه نصیب ''کاوالِّریا روستیکانا''<ref>''Cavalleria rusticana''</ref> اثر [[ماسکانی، پیترو (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵م)|پیِترو ماسکانْیی]]<ref> Pietro Mascagni </ref> شد. با‌این‌حال ''اشباح'' در ۱۸۸۴م در [[میلان، شهر|میلان]] به‌ روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی<ref>Ricordi </ref> به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، ''اِدگار''<ref>''Edgar'' </ref> (۱۸۸۹م)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳م در [[تورینو، شهر|تورینو]]<ref>Turin </ref> با ''[[مانون لسکو|مانون لِسکو]]'' اولین موفقیت بزرگ خود را به‌دست آورد؛ در ۱۸۹۶م نیز ''لابوهِم'' در همان شهر به روی صحنه رفت. ''توسکا''، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی‌ناپذیر رنگ‌آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ ''دخترکی از غرب''<ref>''La fanciulla del West/The Golden Girl of the West''</ref> را در [[اپرای متروپولیتن]]<ref>Metropolitan Opera House</ref> [[نیویورک]] به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز ''پرستو''<ref>''La rondine'' </ref> (۱۹۱۷م)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه‌ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، ''توراندخت''، تعدادی از خیال‌پردازانه‌ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی‌رحمی، احساساتی‌گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال‌های عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در [[بروکسل]] درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس [[وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)|وردی]]<ref>''Verdi'' </ref> و هارمونی غنی امپرسیونیست<ref>Impressionist </ref>های مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرای ''قاب‌عکس سه‌تایی''<ref>''Trittico'' </ref>، ''باشلق''<ref>''Il tabarro'' </ref>، ''خواهر آنجِلیکا''<ref>''Suor Angelica'' </ref>، و ''جانّی اسکیکّی''<ref>''Gianni Schicchi'' </ref> (۱۹۱۸م). ارکستری و کُرال ''اسکِرتسو سینفونیکو''<ref>''Scherzo Sinfonico''</ref> برای ارکستر (بعدها در ''لابوهم'' به‌کار رفت)؛ کانتات ''یونو (جونو)''<ref> ''Juno''</ref>؛ یک مس و یک موتِت ''سرود رم''<ref> ''Inno a Roma''</ref> برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.
-[[پرونده:Puccini, Giacomo.jpg|بندانگشتی|جاکومو پوچینی]]
-آهنگ‌ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان‌دهندۀ استعدادی فوق‌العاده در آفریدن ملودی و جلوه‌های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ‌های داستانی غریب و حیرت‌انگیز با عناصر وِریسمو (واقع‌گرایی)‌اند. ازجمله اپراهای اوست: ''مانون لسکو''<ref>''Manon Lescaut''</ref> (۱۸۹۳)، ''لابوهِم''<ref>''La Bohème'' </ref> (۱۸۹۶)، ''توسکا''<ref>''Tosca''</ref> (۱۹۰۰)، ''مادام باترفلای''<ref>''Madame Butterfly'' </ref> (۱۹۰۴)، و اپرای ناتمام ''توراندخت''<ref>''Turandot'' </ref> (۱۹۲۶). پوچّینی در [[لوکا، شهر|لوکا]]<ref>Lucca </ref> به‌دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ‌سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱)، پسرش آنتونیو پوچّینی<ref>Antonio Puccini </ref> (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲)، نوه‌اش دومِنیکو پوچّینی<ref>Domenico Puccini </ref> (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵)، و نتیجه‌اش میکِله پوچّینی<ref>Michele Puccini </ref> (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹‌سالگی [[ارگ|ارگ‌]]<nowiki/>نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو<ref>San Martino </ref> شد و یک [[موتت]] ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان<ref>Milan Conservatory</ref> فرستاد، و او در آن‌جا آهنگ‌سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی<ref> Antonio Bazzini</ref> (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی<ref>Amilcare Ponchielli </ref> آموخت. در آن زمان یک ''کاپریچّو سینفونیکو''<ref>''Capriccio Sinfonico'' </ref> برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک‌پرده‌ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو<ref>Sonzogno </ref>، شرکت کند و پوچّینی اپرای ''اشباح''<ref>Le Villi </ref> را ساخت؛ اما جایزه نصیب ''کاوالِّریا روستیکانا''<ref>''Cavalleria rusticana''</ref> اثر [[ماسکانی ، پیترو (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵)|پیِترو ماسکانْیی]]<ref> Pietro Mascagni </ref> شد. با‌این‌حال ''اشباح'' در ۱۸۸۴ در [[میلان، شهر|میلان]] به‌ روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی<ref>Ricordi </ref> به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، ''اِدگار''<ref>Edgar </ref> (۱۸۸۹)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳ در [[تورینو، شهر|تورینو]]<ref>Turin </ref> با ''[[مانون لسکو|مانون لِسکو]]'' اولین موفقیت بزرگ خود را به‌دست آورد؛ در ۱۸۹۶ نیز ''لابوهِم'' در همان شهر به روی صحنه رفت. ''توسکا''، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی‌ناپذیر رنگ‌آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ ''دخترکی از غرب''<ref>''La fanciulla del West/The Golden Girl of the West''</ref> را در [[اپرای متروپولیتن]]<ref>Metropolitan Opera House</ref> [[نیویورک]] به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز ''پرستو''<ref>''La rondine'' </ref> (۱۹۱۷)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه‌ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، ''توراندخت''، تعدادی از خیال‌پردازانه‌ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی‌رحمی، احساساتی‌گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال‌های عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در [[بروکسل]] درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس [[وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)|وردی]]<ref>''Verdi'' </ref> و هارمونی غنی امپرسیونیست<ref>Impressionist </ref>های مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرای ''قاب‌عکس سه‌تایی''<ref>''Trittico'' </ref>، ''باشلق''<ref>''Il tabarro'' </ref>، ''خواهر آنجِلیکا''<ref>''Suor Angelica'' </ref>، و ''جانّی اسکیکّی''<ref>''Gianni Schicchi'' </ref> (۱۹۱۸). ارکستری و کُرال ''اسکِرتسو سینفونیکو''<ref>''Scherzo Sinfonico''</ref> برای ارکستر (بعدها در ''لابوهم'' به‌کار رفت)؛ کانتات ''یونو (جونو)''<ref> Juno</ref>؛ یک مس و یک موتِت ''سرود رم''<ref> Inno a Roma</ref> برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.
 ----