نونو، لوئیجی (۱۹۲۴ـ۱۹۹۰م): تفاوت میان نسخه‌ها

Luigi Nono
لوئیجی‌ نونو; Luigi Nono
زادروز	ونیز۱۹۲۴م;
درگذشت	۱۹۹۰م
ملیت	ایتالیایی
شغل و تخصص اصلی	آهنگ‌ساز
آثار	اپرا به خورشید بزرگ سرشار از عشق (۱۹۷۴)، دفتر خاطرات لهستانی ۵۸‌. کرال ترانۀ معلق (۱۹۵۶)، سنگ‌نوشتۀ یکم برای اف گارسیا لورکا؛ کانتات روی پل هیروشیما برای سوپرانو و تنور و ارکستر (۱۹۶۲)؛ سنگ‌نوشته‌های دوم و سوم برای اف گارسیا لورکا قسمت دوم
گروه مقاله	موسیقی

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۸

نونو، لوئیجی‌ (۱۹۲۴ـ۱۹۹۰م) (Nono, Luigi)

آهنگ‌ساز ایتالیایی. آثار موجز و پوانتیلیستی‌^[۱]ای (نقطه‌چینی‌ای) همچون ترانۀ معلق^[۲] (۱۹۵۵ـ۱۹۵۶م) برای تک‌خوان‌ها، کر، و ارکستر ساخت که در آن‌ها تأثیرهای پذیرفته از وبرن^[۳] و گابریلی^[۴] برای بیان مطالب مربوط به وجدان اجتماعی، استفاده شده‌اند. پس از اپرای اینتولِرانتسا^[۵] (۱۹۶۰م) سبک او غنای اکسپرسیونیستی بیشتری به‌خود گرفت و استدلال‌های او بیش‌ازپیش حالت جدلی پیدا کردند. نونو در ونیز به‌دنیا آمد. رشتۀ حقوق را برای موسیقی رها کرد، و زیرنظر برونو مادرِنا^[۶] و هرمان شرشن^[۷] به تحصیل پرداخت، که در ۱۹۵۱م پولی‌فونیا ـ مونودیاریتمیکا^[۸]ی او را در دارمشتات^[۹] رهبری کرد. آثار نونو ابتدا بیشتر در آلمان اجرا می‌شدند، و رنگ‌وبوی سریالیسم به‌شیوۀ شونبرگ^[۱۰] داشتند و به‌تدریج جنبۀ سیاسی‌شان بیشتر شد. دستاورد اولیۀ نونو شامل آثار ارکستری متعددی است، اما او پس از کارخانۀ نورانی^[۱۱] در ۱۹۶۴م، محور تمرکز خود را کاملاً بر رسانۀ الکترونیک ـ آوازی قرار داد. از‌جملۀ آثار اوست: اپرا به خورشید بزرگ سرشار از عشق^[۱۲] (۱۹۷۴م). ارکستری واریاسیون‌های کاننی^[۱۳] (برمبنای تمی از شونبرگ از چکامه‌‌ای برای ناپلئون^[۱۴])، دفتر خاطرات لهستانی ۵۸‌^[۱۵]. کرال ترانۀ معلق (۱۹۵۶م)، سنگ‌نوشتۀ یکم برای اف گارسیا لورکا^[۱۶]؛ کانتات روی پل هیروشیما^[۱۷] برای سوپرانو و تنور و ارکستر (۱۹۶۲م)؛ سنگ‌نوشته‌های دوم و سوم برای اف گارسیا لورکا قسمت دوم^[۱۸] برای فلوت، سازهای زهی و کوبی (دوم)، و برای سخنگو، کر سخنگو، و ارکستر (سوم). موسیقی الکترونیک و آثار دیگر موسیقی الکترونیک، شامل ادای احترام به امیلیو ودووا^[۱۹] (۱۹۶۰م) و رنج‌کشیده در راه آرامش^[۲۰] (۱۹۷۶م)؛ ‌آنگاه که در حال مردن بودیم^[۲۱] برای خوانندگان و گروه هم‌نوازان (۱۹۸۲م).

↑ pointillist
↑ Il Canto sospeso/Suspended Song
↑ Webern
↑ Gabrieli
↑ Intolleranza/Intolerance
↑ Bruno Maderna
↑ Hermann Scherchen
↑ Polifonia-monodiaritmica
↑ Darmstadt
↑ Schoenberg
↑ La fabbrica illuminata/The Illuminated Factory
↑ Al gran sole carico d’amore
↑ Variazioni canoniche
↑ Ode to Napoleon
↑ Diario Polacco’ 58
↑ Epitaph I for F Garcia Lorca
↑ Sul ponte di Hiroshima
↑ Epitaphs II & III for F Garcia Lorca II
↑ Omaggio a Emilio Vedova
↑ Sofferte onde serene
↑ Quando Stanno morendo

[1] tillist

[2] Il Canto sospeso/Suspended Song

[3] Webern

[4] Gabrieli

[5] Intolleranza/Intolerance

[6] Bruno Maderna

[7] Hermann Scherchen

[8] Polifonia-monodiaritmica

[9] Darmstadt

[10] Schoenberg

[11] La fabbrica illuminata/The Illuminated Factory

[12] Al gran sole carico d’amore

[13] Variazioni canoniche

[14] Ode to Napoleon

[15] Diario Polacco’ 58

[16] Epitaph I for F Garcia Lorca

[17] Sul ponte di Hiroshima

[18] Epitaphs II & III for F Garcia Lorca II

[19] Omaggio a Emilio Vedova

[20] Sofferte onde serene

[21] Quando Stanno morendo

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-نونو، لوئیجی‌ (۱۹۲۴ـ۱۹۹۰)(Nono, Luigi)
+{{جعبه زندگینامه|عنوان=لوئیجی‌ نونو|نام=Luigi Nono|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=ونیز۱۹۲۴م|تاریخ مرگ=۱۹۹۰م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=اپرا به خورشید بزرگ سرشار از عشق (۱۹۷۴)، دفتر خاطرات لهستانی ۵۸‌. کرال ترانۀ معلق (۱۹۵۶)، سنگ‌نوشتۀ یکم برای اف گارسیا لورکا؛ کانتات روی پل هیروشیما برای سوپرانو و تنور و ارکستر (۱۹۶۲)؛ سنگ‌نوشته‌های دوم و سوم برای اف گارسیا لورکا قسمت دوم|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}
-[[File:39202600.jpg|thumb|نونو، لوئيجي‌]]
+نونو، لوئیجی‌ (۱۹۲۴ـ۱۹۹۰م) (Nono, Luigi)
+[[پرونده:Nono, Luigi.jpg|بندانگشتی|لوییجی نونو]]
 آهنگ‌ساز ایتالیایی. آثار موجز و پوانتیلیستی‌<ref>pointillist
 </ref>ای (نقطه‌چینی‌ای) همچون ''ترانۀ معلق''<ref>''Il Canto sospeso/Suspended Song''
+</ref> (۱۹۵۵ـ۱۹۵۶م) برای تک‌خوان‌ها، کر، و ارکستر ساخت که در آن‌ها تأثیرهای پذیرفته از [[وبرن، آنتون (۱۸۸۳ـ۱۹۴۵)|وبرن]]<ref> Webern</ref> و [[گابریلی، جووانی (ح ۱۵۵۵ـ۱۶۱۲)|گابریلی]]<ref> Gabrieli </ref> برای بیان مطالب مربوط به وجدان اجتماعی، استفاده شده‌اند. پس از اپرای اینتولِرانتسا<ref>Intolleranza/Intolerance</ref> (۱۹۶۰م) سبک او غنای اکسپرسیونیستی بیشتری به‌خود گرفت و استدلال‌های او بیش‌ازپیش حالت جدلی پیدا کردند. نونو در [[ونیز]] به‌دنیا آمد. رشتۀ حقوق را برای موسیقی رها کرد، و زیرنظر [[مادرنا، برونو (۱۹۲۰ـ۱۹۷۳)|برونو مادرِنا]]<ref> Bruno Maderna </ref> و هرمان شرشن<ref>Hermann Scherchen</ref> به تحصیل پرداخت، که در ۱۹۵۱م ''پولی‌فونیا ـ مونودیاریتمیکا''<ref>''Polifonia-monodiaritmica'' </ref>ی او را در [[دارمشتات]]<ref>Darmstadt </ref> رهبری کرد. آثار نونو ابتدا بیشتر در [[آلمان]] اجرا می‌شدند، و رنگ‌وبوی سریالیسم به‌شیوۀ [[شونبرگ، آرنولد (۱۸۷۴ـ۱۹۵۱)|شونبرگ]]<ref>Schoenberg</ref> داشتند و به‌تدریج جنبۀ سیاسی‌شان بیشتر شد. دستاورد اولیۀ نونو شامل آثار ارکستری متعددی است، اما او پس از ''کارخانۀ نورانی''<ref>''La fabbrica illuminata/The Illuminated Factory''</ref> در ۱۹۶۴م، محور تمرکز خود را کاملاً بر رسانۀ الکترونیک ـ آوازی قرار داد. از‌جملۀ آثار اوست: اپرا ''به خورشید بزرگ سرشار از عشق''<ref>''Al gran sole carico d’amore''</ref> (۱۹۷۴م). ارکستری ''واریاسیون‌های کاننی''<ref>''Variazioni canoniche'' </ref> (برمبنای تمی از شونبرگ از ''چکامه‌‌ای برای ناپلئون''<ref>''Ode to Napoleon'' </ref>)، ''دفتر خاطرات لهستانی ۵۸''‌<ref>''Diario Polacco’ 58'' </ref>. کرال ''ترانۀ معلق'' (۱۹۵۶م)، ''سنگ‌نوشتۀ یکم برای اف گارسیا لورکا''<ref>''Epitaph I for F Garcia Lorca'' </ref>؛ کانتات ''روی پل هیروشیما''<ref>''Sul ponte di Hiroshima''</ref> برای سوپرانو و تنور و ارکستر (۱۹۶۲م)؛ ''سنگ‌نوشته‌های دوم و سوم برای اف گارسیا لورکا قسمت دوم''<ref>''Epitaphs II & III for F Garcia Lorca II'' </ref> برای [[فلوت]]، سازهای زهی و کوبی (دوم)، و برای سخنگو، کر سخنگو، و ارکستر (سوم). موسیقی الکترونیک و آثار دیگر موسیقی الکترونیک، شامل ''ادای احترام به امیلیو ودووا''<ref>''Omaggio a Emilio Vedova'' </ref> (۱۹۶۰م) و ''رنج‌کشیده در راه آرامش''<ref>''Sofferte onde serene'' </ref> (۱۹۷۶م)؛ ‌آنگاه که در حال مردن بودیم<ref>Quando Stanno morendo</ref> برای خوانندگان و گروه هم‌نوازان (۱۹۸۲م).
-</ref> (۱۹۵۵ـ۱۹۵۶) برای تک‌خوان‌ها، کر، و ارکستر ساخت که در آن‌ها تأثیرهای پذیرفته از وبرن<ref> Webern</ref> و گابریلی<ref> Gabrieli </ref> برای بیان مطالب مربوط به وجدان اجتماعی، استفاده شده‌اند. پس از اپرای اینتولِرانتسا<ref>Intolleranza/Intolerance</ref> (۱۹۶۰) سبک او غنای اکسپرسیونیستی بیشتری به‌خود گرفت و استدلال‌های او بیش‌ازپیش حالت جدلی پیدا کردند. نونو در ونیز به‌دنیا آمد. رشتۀ حقوق را برای موسیقی رها کرد، و زیرنظر برونو مادرِنا<ref> Bruno Maderna </ref> و هرمان شرشن<ref>Hermann Scherchen</ref> به تحصیل پرداخت، که در ۱۹۵۱ ''پولی‌فونیا ـ مونودیاریتمیکا''<ref>''Polifonia-monodiaritmica'' </ref>ی او را در دارمشتات<ref>Darmstadt </ref> رهبری کرد. آثار نونو ابتدا بیشتر در آلمان اجرا می‌شدند، و رنگ‌وبوی سریالیسم به‌شیوۀ شونبرگ<ref>Schoenberg</ref> داشتند و به‌تدریج جنبۀ سیاسی‌شان بیشتر شد. دستاورد اولیۀ نونو شامل آثار ارکستری متعددی است، اما او پس از ''کارخانۀ نورانی''<ref>''La fabbrica illuminata/The Illuminated Factory''</ref> در ۱۹۶۴، محور تمرکز خود را کاملاً بر رسانۀ الکترونیک ـ آوازی قرار داد. از‌جملۀ آثار اوست: اپرا ''به خورشید بزرگ سرشار از عشق''<ref>''Al gran sole carico d’amore''</ref> (۱۹۷۴). ارکستری ''واریاسیون‌های کاننی''<ref>''Variazioni canoniche'' </ref> (برمبنای تمی از شونبرگ از ''چکامه‌‌ای برای ناپلئون''<ref>''Ode to Napoleon'' </ref>)،''دفتر خاطرات لهستانی ۵۸''‌<ref>''Diario Polacco’ 58'' </ref>. کرال ''ترانۀ معلق'' (۱۹۵۶)، ''سنگ‌نوشتۀ یکم برای اف گارسیا لورکا''<ref>''Epitaph I for F Garcia Lorca'' </ref>؛ کانتات ''روی پل هیروشیما''<ref>''Sul ponte di Hiroshima''</ref> برای سوپرانو و تنور و ارکستر (۱۹۶۲)؛ ''سنگ‌نوشته‌های دوم و سوم برای اف گارسیا لورکا قسمت دوم''<ref>''Epitaphs II & III for F Garcia Lorca II'' </ref> برای فلوت، سازهای زهی و کوبی (دوم)، و برای سخنگو، کر سخنگو، و ارکستر (سوم). موسیقی الکترونیک و آثار دیگر موسیقی الکترونیک، شامل ''ادای احترام به امیلیو ودووا''<ref>''Omaggio a Emilio Vedova'' </ref> (۱۹۶۰) و ''رنج‌کشیده در راه آرامش''<ref>''Sofferte onde serene'' </ref> (۱۹۷۶)؛ ‌آنگاه که در حال مردن بودیم<ref>Quando Stanno morendo</ref> برای خوانندگان و گروه هم‌نوازان (۱۹۸۲).
 &nbsp;